(°1960, Hangzhou), één van China’s belangrijkste auteurs, om een pamflet te schrijven over een mogelijke wisselwerking tussen de censuur en de food safety in China.
Dit komt wat vreemd over maar in feite is het heel eenvoudig uit te leggen. China heeft meer dan 500 uitgeverijen, elke uitgeverij heeft haar eigen hoofduitgever (die tegelijk zijn eigen censor is). Wordt een boek door een uitgeverij geweigerd dan is er toch nog kans dat het door een andere uitgeverij wordt uitgegeven.
Voor de film is dat anders. Slechts wanneer het hoofdkwartier van Beijing’s grote staatsfilmindustrie tevreden is mag een film gereleased worden. Het is genoeg dat één filmafdeling zijn veto stelt of de film heeft nooit meer een kans om vertoond te worden.
De verschillende vormen die de Chinese censuur kan aannemen zijn te wijten aan economische belangen, niet aan de regering.
Chinese uitgeverijen werden vroeger door de regering gefinancieerd, maar sinds vele jaren worden ze op een commerciele basis gerund. De druk die de verantwoordelijke van een uitgeverij ondervindt is zuiver commercieel: hij moet zoveel mogelijk winst maken. Zelfs indien een boek een politiek risico loopt, zal de uitgever toch, indien het boek kans maakt om een bestseller te worden, het risico willen nemen om het uit te geven.
De reden daarvan is dat de filmcensoren heel verschillend zijn van de uitgevers: ze hoeven zich geen zorgen te maken om winst. Elke filmscenario moet censuur ondergaan, pas nadien mag het verfilmd worden. De censoren worden steeds strenger. Want zelfs indien ze een filmscenario censureren zal hun wedde er geen invloed van ondervinden. Waarom zouden ze dan politieke risico’s nemen? Dat is de reden waarom de Grote Culturele Revolutie en andere gevoelige onderwerpen dikwijls in boeken bediscussieerd worden, maar in films nog steeds verboden zijn.
TV censuur is relatief gezien minder streng. De directeurs van TV zenders beslissen zelf wat ze uitzenden alhoewel het ministerie van propaganda dikwijls verandering eist in de programma’s die aan het lopen zijn.
In tegenstelling daarmee oefent de regering uiterst strenge controle op China Central Television, de staatstelevisie. Lokale zenders hebben wat meer vrijheid. Het nieuwsprogramma wordt streng gecontroleerd,ontspannings- en sportprogramma’s krijgen wat meer vrijheid.”