Een bezoek aan een eettentje, door de Franse Guide du Fooding uitgeroepen tot “beste noedels” van Parijs 2016: dit was mijn lunchbestemming toen ik gisteren in Parijs was.
Daarvoor heb ik speciaal de metro genomen naar een wijk waar ik dit keer niets anders te doen had. Een echte foodie als ik is tot alles in staat…
Rue Saint-Martin. De straat is lang. Het huisnummer van de noedeltent is 184. Ik vind het gemakkelijk want er staat een rij aan te schuiven, of beter gezegd, twee rijen zoals ik nadien verneem: één voor de take away en één om er ter plaatse te eten. Ik zie hier veel Chinezen, goed teken! Drie klanten zitten welgenoegzaam noedels te slurpen voor het raam. Mijn hongergevoel neemt toe, het is inmiddels al halfdrie geworden. Aan de deur hangt een wijs advies: « Chers clients, les piments peuvent causer du mal au ventre et de la diarrhée. A consommer avec modération. En vous souhaitant un bon appétit ».
Na een kwartiertje wachten mag ik ook het mini restaurantje binnen en krijg een plaats toegewezen…aan het raam! Naast mij zit een koppel Spanjaarden 汤面tangmian , noedels in soep, te eten.
De mini kaart is met de hand geschreven: raviolis met Sichuansaus of met pikant varkensvlees, noedels met saus van varkensgehakt, koude noedels…
Ik bestel 担担面dandanmian, zonder soep. Dandanmian zijn mijn favoriete noedels. Toen ik in Chengdu (Sichuan) was, at ik er bijna iedere dag. Mijn vriendin Zhou Li, een echte Sichuanaise die nu in Beijing woont, maakt ze ook goed klaar. In het noedeltentje rechtover mijn Sinology Institute in Beijing staan dandanmian ook op de kaart, ik eet ze daar dus ook heel vaak.
Mijn verwachting is dus heel groot. Een vriendelijke Chinees komt mijn bestelling opnemen. Ik spreek hem aan in het Chinees maar hij spreekt zijn taal niet. Een Chinees van de tweede of derde generatie dus. Ik mag de graad van pikantheid bepalen, van 1 tot 5. Ik zeg moedig: drie. Dat raadt hij me af. Twee. Dat is ook nog teveel. Ik kies dus voor 1.
Tien minuutjes later staat een kom dampende dandanmian voor mijn neus. De noedels zijn niet handgemaakt. Met mijn eetstokjes roer ik alles om en begin te eten. De noedels zijn heet maar niet hot, ze zijn vooral heel gezouten. In de saus is ook geen sesampasta verwerkt, jammer. Maar ik heb zo’n honger dat ik alles opeet. De noedels van de Chinese resto “Les pâtes vivantes” die we vorige maand bezochten, zijn duizend keer smakelijker en authentieker…
De bediening is heel vriendelijk en attentvol, dat maakt voor mij veel goed.
Ik zou dus besluiten dat, indien je een hongerige noodlelover bent en je in de omgeving van het Centre Pompidou bent, het een try waard is. Maak er zeker geen omweg voor, loop liever wat verder, naar “Les pâtes vivantes” (zie mijn blog, oktober 2016).
Trois fois plus de piment
184, rue Saint-Martin
75003 Paris