Maandelijks archief: maart 2018

Centrale verwarming in China

Ben je een koukleum en moet je kiezen tussen de winter doorbrengen in Sjanghai ofwel in Beijing?
Wel, het is je geraden om te kiezen voor Beijing!
Waarom? Omdat centrale verwarming in China niet overal gelijk is. Wij hebben een taalgrens die ons land in tweeën verdeelt, de Chinezen hebben een centrale verwarmingsgrens die het land verdeelt in een deel dat ten noorden van de Huai rivier ligt en een deel dat er ten zuiden van ligt.


De Huai rivier is een belangrijke rivier die stroomt tussen de provincies Henan, Anhui en Jiangsu en die ligt tussen de Gele Rivier en de Jangtse. Zij verdeelt China in noord en zuid. Boven de Huai rivier, en dus in Beijing, is er in de winter centrale verwarming, daaronder, en dus in Sjanghai, niet!


De Chinezen van het zuiden moeten het maar stellen met de povere warme lucht die uit de airco sputtert. Wanneer ze thuiskomen, kleden ze zich om: ze trekken warme jassen en gevoerde laarzen aan! Want binnen is het kouder dan buiten.

Deze maatregel kreeg ingang in de periode van centrale planning, tussen 1950-1980, toen de regering besloot huizen en werkplaatsen gratis te voorzien van centrale verwarming. Dit was een basisrecht voor elke Chinees en zou gebeuren via vrije distributie van steenkool.
Maar, ten gevolge van budgetrestricties kon (en kan!) die maatregel slechts toegepast worden voor de gebieden ten noorden van de Huai rivier:  de winter is er immers strenger en duurt er langer.

Centrale verwarming in Noord-China is er maar gedurende een wel gedefinieerde periode: ze start op 15 november 供暖日 gong nuan ri, heating day, en eindigt vandaag, op 15 maart.
Sinds vandaag is het dus de beurt aan de Chinezen van het noorden om te jammeren!
Ik maakte dit effectief mee toen ik einde maart 2000 in Shenyang in het appartement van mijn vriendin Xiao Feng verbleef: we gingen dikwijls buiten een wandeling doen om ons op te warmen…

China is echt wel een land met paradoxen!

 

Tangyuan 汤圆  of Yuanxiao 元宵?

Vandaag, 2 maart 2018, eindigen de Nieuwjaarsfestiviteiten in China. Ze duurden twee weken, de tijd dat de nieuwe maan een volle maan werd.
Dit wordt natuurlijk gevierd, op verschillende manieren.
De mensen, vooral kinderen, lopen op straat met kleurrijke papieren lantaarns waarop raadsels geschreven zijn die moeten opgelost worden. Daarom heet dit feest dan ook het Lantaarnfestival, Dengjie 灯节. En dit gaat gepaard met drakendansen en leeuwendansen.
De lantaarns worden ook meegenomen naar de verschillende tempels van de stad…

Traditiegetrouw eet men op die dag, maar ook de dagen erna, tangyuan. Dit zijn heerlijke balletjes gemaakt van kleefrijstbloem met een vulling van zwarte sesam, peanuts, rode bonenpasta enz.


Naast het woord 汤圆tangyuan waarvan de karakters heel duidelijk de symbolische waarde van dit familiefeest weergeven, is er nog een ander, meer poëtisch woord voor dezelfde lekkernij: 元宵yuanxiao. Nochtans wordt het woord tangyuan tweemaal meer gebruikt dan het woord yuanxiao, vooral dan in het Noorden van China. Dit zou te maken hebben met de perikelen van de keizerlijke politiek!

In december 1912 en januari 1913 was Yuan Shikai 袁世凯druk bezig met zijn macht te verstevigen. Hij had de eerste president van de Republiek China, Sun Yat-sen, tot aftreden gedwongen om zelf president te worden. Geleidelijk aan wou hij steeds meer macht en riep zichzelf uit tot keizer van China. Dit lokte veel protest uit, Yuan werd elke dag min populair…

Men vertelt dat Yuan, tijdens het Lantaarnfestival in 1913, ambulante straatventers op straat hoorde roepen: “Yuan…..Xiaooo!”. Dat was waarschijnlijk slechts de roep van de straatventer om veel rijstballetjes 元宵yuanxiao te verkopen, maar de paranoïde Yuan interpreteerde dit als een revolutionaire roep om hem ( Yuan 袁 ) te doen verdwijnen ( 消xiao )!

Noem ze zoals je wilt maar proef ze: je vindt ze diepgevroren in Aziatische supermarkten en hoeft ze slechts te koken. Heerlijk!

 

灯节快乐!Leuk Lantaarnfeest!