Maandelijks archief: april 2012

Aparte boerderijen

Berengal

 Enkele weken geleden maakte een uitspraak van Fang Shuting, hoofd van de China Association of Traditional Chinese Medecine (TCM) veel ophef op het Chinese internet: het betreft het inzamelen van gal op levende beren.
Sinds meer dan 3000 jaar wordt berengal gebruikt in TCM.

Guizhentang 归真堂 is een farmaceutisch bedrijf dat dure medicijnen voor TMC fabriceert. Het verwerken van berengal is zijn meest winstgevende business.

Weleer werd de levende dieren een buisje in de buik gestopt, tot in de galblaas ter inzameling van de gal, ofwel werden de dieren gewoonweg afgeslacht.
Ook de techniek waarbij een fistelgang wordt aangelegd die gepaard gaat met een opening in het abdomen,  is nu uit den boze wegens hoog risico op infectie en mortaliteit.
Actueel wordt berengal veelal ingezameld via een permanente, bijna onzichtbare perspex catheter.

Berengal wordt frekwent gebruikt in TCM,  in niet minder dan 123 verschillende soorten medicijnen. De indicaties voor het gebruik van berengal zijn hartinsufficiëntie, longontsteking, hepatitis, cholecystitis, hoge koorts en impotentie. Berengal zou in het bijzonder heel doeltreffend bevonden zijn bij aandoeningen van lever en gal en veel efficiënter dan westerse medicijnen.
Het wordt eveneens in 16 verschillende traditionele Tibetaanse medicijnen verwerkt.

Berenboerderijen

Berenboerderijen staan onder toezicht van het ministerie van bossen en wouden die sinds 1993 eist dat de boeren  aan bepaalde regels voldoen zoals het legaal verwerven van de beren en de goede behandeling van de dieren. In totaal leven zo’n 7000 beren in boerderijen, ze verblijven er in kooien. Veelal wordt tweemaal daags gal geëxtraheerd.

Fang Shuting, hoofd van de China Association of TCM deed dus enkele weken geleden een uitspraak die kritiek uitlokte: hij beweerde dat “ de inzameling van gal pijnloos is en niet meer dan 10 seconden duurt. De beren blijven spelen en eten honing, hun favoriete dis”. Hij eindigde met  ” de beren hebben een eerder comfortabel gevoel tijdens de extractie”.  Deze uitlatingen lokten protest uit op het Net. Chinese dierenbeschermingsorganisaties als Animal Asia Foundation (AAF), sociale activisten, een groot aantal Chinese celebrities maar ook westerse verenigingen tekenden reeds verzet aan, verklaarden dat berengal niet onmisbaar is in TCM en noemden westerse geneesmiddelen op die op zijn minst even efficiënt zijn. Ze beweren dat de galberen niet langer dan vijf à zes jaar leven terwijl hun “wilde” soortgenoten gemakkelijk de leeftijd van dertig jaar kunnen bereiken.

Onmiddellijk voerde de China Association of Traditional Chinese Medecine een tegenaanval en klaagde de “westerse belangenorganisaties”aan onder het motto dat hun verzet slechts een zet is van de westerse farmaceutische firma’s om, onder het mom van de dierenbescherming, de Chinese markt te overheersen.

Voorstanders van TCM met aanwending van berengal versus zij die ervoor strijden elk medicaal gebruik van berengal te weren: wie zal het halen?

Hardvochtige slogans

Slogans voor de éénkindpolitiek in China
计划生育   独生子女政策

Tussen 1949 en de jaren 1960 moedigde de Chinese regering de bevolking aan om, naar socialistisch ideaal, veel kinderen te maken: hoe meer kinderen, hoe meer arbeiders. Deze oproep kende zo’n succes dat de bevolkingstoename ongewoon grote proporties aannam.

Na de dood van Mao besloot de regering het project van de éénkindpolitiek te lanceren. Dit was in 1979 maar werd toen niet strict toegepast (dus iemand die geboren werd in de jaren ’80 kon nog een broer of zus krijgen).
De aanleiding tot deze politiek was niet alleen de vrees voor overbevolking, ze had ook een economische motivatie. Deng Xiaoping, die toen aan de macht was, wou naast zijn Vier Modernisaties ook de levensstandaard van zijn landgenoten verhogen: familieplanning moest bijdragen tot de economische ontwikkeling van China.

Het project kwam er definitief door en werd officieel in 2001. Het gold echter enkel voor de Han die weliswaar meer dan 90% van de bevolking uitmaken. De minoriteiten bleven gespaard.

Bij de CCP is de propaganda altijd van groot belang geweest. Daartoe worden slogans met succes aangewend. Ze maken nog steeds deel uit van het politieke leven.
Hier volgen enkele foto’s van slogans die je vooral aantreft op het platteland.

“Trouw laat, baar laat, heb weinig kinderen maar van goede kwaliteit”
De wettelijke huwelijksleeftijd voor de man is 32 jaar, voor de vrouw 20 jaar.
Een late huwelijksleeftijd betekent voor de man 35 jaar,  voor de vrouw 23 jaar.

“De éénkindpolitiek is de verantwoordelijkheid van de man” .
 Deze slogan versiert een WC op platteland.

“Echtgenoten, maak jullie vrouwen niet bezorgd omtrent de éénkindpolitiek”.
Humoristisch en soft.

In bepaalde delen van China, als een koppel een kind wil hebben, moet het naar het comité voor geboortecontrole voor een aanvraag tot geboortetoestemming. Indien man en vrouw in goede gezondheid verkeren krijgen ze, na ongeveer een maand, toestemming een kind te maken volgens een bepaalde planning die afhankelijk zal zijn van het aantal bedden in het hospitaal. Na de geboorte moeten ze beloven geen kind meer te maken en krijgen ze een éénkindcertificaat. Tot vorig jaar leverde dit certificaat ter compensatie de familie 2 kuai/maand op (1 kuai is ongeveer 1/10 euro) maar deze som nam recent toe. Vooral op het platteland wordt die politiek heel streng toegepast maar als een koppel een meisje heeft, mag het doorgaan tot het een zoon heeft. Want een jongen is van groot nut op het platteland.
“Verboden kinderen” worden niet aangegeven, ze worden zwarte kinderen genoemd,ze  krijgen geen hukou, hebben niet het recht recht om naar school te gaan en hebben ook geen burgerrecht …

En wat gebeurt er indien de wet overtreden wordt?
Hier volgt een schrikwekkende slogan:

“Indien één persoon het geboortecijfer overtreedt, zal het hele dorp een vasectomie ondergaan”

En nu de meest excessieve slogan:
“Aborteer de baby, wek een miskraam op, breek de zwangerschap af, doe dat allemaal maar laat het kind niet geboren worden!”
De vrouw wordt dus tot abortus gedwongen ( tot voor enkele weken voor de bevalling).
Indien je kind toch kan geboren worden, krijg je een boete die kan gaan van 2 tot 3 jaar van je familiaal inkomen!
Is het “verboden kind” een dochter, dan kan je ze heimelijk verkopen en hopen dat het volgende kind een jongen is.
Heb je veel geld dan kan je bevallen in Hong Kong: je kind geniet dan van de nationaliteit van Hong Kong. Maar sinds kort worden de moeders, bij terugkeer naar vasteland China, hier ook voor beboet.

Er komt, gelukkig, versoepeling in de wet: in bepaalde provincies of grote steden staat men toe dat, indien zowel de man als de vrouw enig kind zijn, ze een tweede kind mogen hebben. Indien het eerste kind gehandicapt is, eveneens. Op het platteland worden ook uitzonderingen gemaakt. Maar voor het ogenblik treft de versoepeling vooral de slogans. Ze worden minder wreed en aggressief…

Deze thematiek wordt ook toenemend literair  benaderd. Mo Yan (zie mijn blog van 11 januari 2012) heeft het op een aangrijpende manier over deze problematiek van de familieplanning in zijn boek Grenouilles.