Wang Xiaohan
王笑寒

The Bookworm Beijing organiseert maandelijks “Sunday Salon”, een reeks interactieve voordrachten die tot doel hebben een dieper inzicht in de Chinese muziek te geven. In october was het de beurt aan Wang Xiaohan 王笑寒(° 1980, Beijing): pianist, dirigent en componist. Hij werd geinterviewd door Nancy Pellegrini, journaliste bij o.a. Time Out Beijing en commentratrice bij de BBC 4 Radio.

Wangs muzikale opleiding startte al op heel jonge leeftijd maar zijn eerste pianoleraar hielp zijn talent bijna naar de maan.”Iedereen dacht dat hij een grote meester was maar heel snel gingen mijn handen op kippenpoten lijken” herinnert Wang zich. Vol afschuw corrigeerde zijn tweede leraar de positie van Wangs vingers. Met goed resultaat want de kleine Wang behaalde op elf-jarige leeftijd China’s meest prestigieuse nationale prijs.

Een muzikale carrière was voor hem weggelegd. Maar omdat hij van zijn vader slaag kreeg wanneer hij slecht presteerde tijdens de pianoles, ging hij de piano haten. Gelukkig kwam daar verandering in en begon hij in de middelbare school dan toch van muziek te houden. Op zeventienjarige leeftijd schreef hij zijn eerste stukken, ze waren sterk beïnvloed door de Westerse muziek. In 1998 zette hij zijn studies verder aan de Hannover Hochschule für Muzik und Theater en behaalde in 2010 zijn ‘Solo Performance Degree’ (Konzertexamen).

Een collega gaf hem de raad nooit te vergeten dat hij een Chinees was en bij het componeren inspiratie moest zoeken in de Chinese muziekstijl, en niet enkel de Westerse muziek mocht copiëren.

De klassieke Chinese schilderkunst is Wangs grootste inspiratiebron. Hij zegt: “ Je kan elke visuele kunst in klank om te zetten. Ik herinner me bij een schilderij van Van Gogh te denken: dit is Ravel, dit is Debussy.”

Wang Xiaohan won verschillende prestigieuse prijzen in Europa en de VS.

Voor het publiek van The Bookworm zette hij de avond in met Kinderszenen (Schumann) en eindigde hij met de Rondo van Beethoven. Tussenin speelde hij drie eigen composities: Three Little Pieces, Piano Painting en Liu Yang River. Tijdens het pianospelen mochten we op een groot scherm Wangs inspiratiebron bewonderen: de verfijnde schilderijen van Yun Shouping 恽寿平, ook nog bekend als Nan Tian 南田(1633-1690), een befaamde schilder uit de vroege Qingdynastie.
Knap, die combinatie van muziek en visuele kunst.
Heel knap, de composities van Wang Xiaohan!

Ter info: op 13 december 2014 geeft Wang een concert in de Verboden Stad.

The New Emperors
Power and the Princelings in China
Kerry Brown

{Princelings: nakomelingen van vroegere communistische elitefiguren. In 1982 werd besloten dat leiders vanaf de leeftijd van zeventig jaar zich uit hun leidinggevende functies moesten terugtrekken. In ruil daarvoor zouden zij een jonger familielid mogen uitkiezen dat hun belangen zou verdedigen}

Vorige maand, op 15 october om precies te zijn, kwam Kerry Brown in Beijings Bookworm zijn laatste boek voorstellen. Ik wist dit al lang van tevoren en het eerste wat ik deed bij mijnaankomst in Beijing was een booktalk ticket gaan kopen.

Die avond liep de zaal vol. Het onderwerp was gewaagd: what does it take to become China’s leader?

Klokslag 19:30 kwam Brown de zaal binnen, vergezeld van de interviewer, de journaliste Bidisha.

Hij hield nonchalant een glas rode wijn in de hand (de wijn die ze in The Bookworm geven is top!) en hij dronk hem ook tijdens het praten op. Hij starte zijn talk met de volgende boutade: “ In de wereld zijn er drie grote kapitalistische mogendheden: Facebook, Ryanair en de Chinese Communistische Partij.” De toon was gezet!

Brown is Executive Director of the China Studies Center aan de universiteit van Sydney. Hij deed ervaring op in de diplomatieke en politieke wereld, op academisch gebied maar ook in de literaire wereld. Zijn speculatie over de toekomst van Shanghai lees je in zijn boek Shanghai 2020. Ook schreef hij een collectie essays die de sociale, culturele en ideologische transformaties van China weerspiegelen: Carnival China.

Met zijn laatste boek geeft Brown zijn carrière een heel geriskeerde wending. Hij onderzoekt er de cultuur van de regerende CP alsook de persoonlijke en professionele levensverhalen van de zeven politici die door de Standing Committee van het huidige Chinese Politburo in 2012 werden verkozen.

Brown onthult ons een wereld waar het mogelijk is de top van een massieve communistische organisatie te bereiken en tegelijk heel winstgevende business te doen en meteen van heel wat kansen (opportunities) op sexueel vlak te genieten en ook ideologische, politieke, financiële, sociale en culturele interesten te hebben. “Deze lui dragen hun innerlijke en uitwendige hypocrisie even vlot als de zwarte verf op hun haar en de logge pakken die maken dat ze voor het publiek allen identiek zijn.”

De Nieuwe Keizers, de zeven van het huidige Politburo, zijn in vele opzichten de bewakers van de waarden en de nalatenschap van de Partij. De Partij is de sterke man van het moderne China, niet Xi Jinping.

Het communisme voorziet de elite van een gemeenschappelijke ideologische en morele taal waarmee de leden ervan met elkaar communiceren. Voor alle anderen is die taal vergelijkbaar met het middeleeuws Latijn van de Christelijke kerk: iets dat slechts door priesters werd begrepen en waar de rest van de gemeenschap niets van vatte.

Browns booktalk bleef de hele avond even boeiend en interessant. Op het einde was een signeersessie van The New Emperors voorzien. Dit boek verschaft een fascinerend en subtiel inzicht in de fragiele betrekkingen tussen persoonlijke ambitie en getrouwheid aan de Partij, tussen communistische roots en kapitalistische dromen…maar vooral tussen de machthebbers en de opkomende middenklasse. Dat is de grootste betrachting van The New Emperors: zorgen voor stabiliteit en tevredenheid bij deze nieuwe, snelgroeiende klasse.

The New Emperors, Power and the Princelings in China I.B.Tauris, 2014 ISBN: 978 1 78076 910 3