Winter in Jinan (deel 1)

Lao She

Vertaling: Maud Thiery

Lao She (1899-1966) gaf in de jaren 1930 les aan de Qilu University, in Jinan, hoofdstad van de provincie Shandong.
De schrijver hield heel veel van deze stad. Dit wordt mooi geïllustreerd in deze korte novelle.

Voor iemand die, zoals ik, gewoon is in Beiping* te leven zijn winter en hevige windvlagen onafscheidelijk. Het omgekeerde is heel uitzonderlijk.
Winter in Jinan daarentegen is windvrij.
Voor iemand die net als ik uit Londen terugkomt zijn zonnestralen in de winter een vreemd verschijnsel; de winter in Jinan is wolkeloos.
In de tropen zijn zonnestralen als gif, schitterend mooi weer maakt de mensen bang.
Maar de winter in Noord-China, kan heel zacht en helder zijn.
Jinan kan zeker gerekend worden tot die paradijselijke oorden.

Veronderstel dat het er zonnig is, wel dat is er niet uitzonderlijk. Sluit even je ogen en denk: een oude stad, omringd door bergen en water, onder een blauwe hemel.
Je slaapt zacht en vredig, en wacht alleen tot de lentewind je wekt,is dat niet zalig?

Kleine bergen omringen Jinan cirkelgewijs. Slechts aan de noordkant is er een opening. Deze cirkel van kleine bergen is in de winter bijzonder schattig. Het is alsof de bergen Jinan in een wieg leggen. Heel rustig zeggen ze met diepe stem: “ Wees gerust, het is hier zacht en warm.”
Waarlijk, de mensen van Jinan hebben ’s winters een glimlach op hun gezicht. Zodra ze naar die kleine bergen kijken, denken ze in hun hart dat ze zich gesetteld hebben op een plaats waarop ze zich kunnen betrouwen. Als ze naar de hemel kijken en de bergen zien, hoeven ze niet te denken: “Wordt het morgen misschien lente? Het is zo zacht weer, is het gras op de bergen vannacht misschien groen geworden?” Het is een lentesfeer die je meteen kunt verwezenlijken. De mensen van Jinan verlangen niet naar de lente want de winter is zo menslievend, wat kun je nog meer verlangen?

Lang lang geleden leefden de Zhuang in een land zonder zon. Er werd hen verteld dat heel ver voorbij de horizon er een vlammende Zon was die licht en warmte naar hun land kon brengen.

Lang lang geleden leefden de Zhuang in een land zonder zon. Er werd hen verteld dat heel ver voorbij de horizon er een vlammende Zon was die licht en warmte naar hun land kon brengen.
Iedereen stelde zich vrijwilliger om een avontuurlijke zoektrip naar de Zon te ondernemen.
De ouderen zegden: “Wij hebben ervaring. Wij gaan”.
De jongeren zegden: “Wij zijn sterk. Wij gaan”.
De kinderen zegden: “Wij zijn nog jong. Wij kunnen het verst gaan”.
Maar een mooie zwangere vrouw zei: “Laat mij gaan. Ik haal misschien het einde van de weg niet, maar mijn kind zal mijn reis naar de Zon verderzetten”.

Een oudere bracht op het voorhoofd van de vrouw een rode stip aan, het symbool van de zon. Hij overhandigde haar de wandelstok die haar zou begeleiden. De vrouw startte haar lange mars door de woeste natuur.

Ze baarde een zoontje, diep in het woud. Ze voedde haar zoon, Le, niet zonder enige moeilijkheid op. Door de barre levensomstandigheden werd ze vroeg oud. Haar zoektocht naar licht en warmte kon ze niet volbrengen, dus gaf ze de fakkel door aan haar zoon en stierf.

Op weg naar de horizon ontmoette Le de mooie Teng. Ze werden smoorverliefd.
Le vergat zijn missie, zo bezig was hij met zijn geliefde.
Op een dag bracht hij een rode stip op het voorhoofd van zijn vriendin. Plots herinnerde hij zich de laatste woorden van zijn moeder en de verwachting van zijn volk. Hij verliet Teng, nam zijn wandelstok weer op en zette zijn tocht naar de zon verder.
Maar Teng, die zich plots bewust werd van Le’s queeste naar licht en warmte, volgde zijn voetsporen en haalde hem tenslotte in. Samen vochten ze tegen de natuurkrachten en zetten hun tocht naar de zon moedig verder.

Achter het koppel schaarden zich  duizenden mensen, op stap naar de plaats waar de Zon rijst…
Samen met Teng brengt hij tenslotte licht en warmte naar zijn volk.

Legend of the Sun werd in het Théâtre National van Brussel ter gelegenheid van het Chinees Nieuwjaar op 19 en 20 februari vertoond.
Dit prachtige dans-en zangspektakel werd door de Guanxi Nanning Arts Theatre gebracht. Deze groep maakt deel uit van de China Arts and Entertainment Group, CAEG, die in april 2014 werd opgericht. Hij heeft tot doel culturele uitwisselingen tussen China en het buitenland te bevorderen en de Chinese cultuur en kunst te promoten.

De Zhuang is de grootste van de minoriteiten van China (18 miljoen mensen). Dit volk leeft in Zuid China, in de Guanxi Zhuang Autonomous Region die in 1958 een autonome regio werd. Deze regio ligt juist boven Vietnam.
De Legende van de Zon is heel oud maar is vol charme. Ze is vrij onbekend voor de Chinezen van het Noorden. Vandaar waarschijnlijk dat de zaal tjokvol nieuwsgierige Chinezen zat…