Telkens als ik in Beijing ben maakt mijn Chinese vriendin varkensribbetjes voor me klaar. Ze zijn ongelooflijk mals en sappig, onweerstaanbaar lekker!

Hier volgt haar receptje.
Ingrediënten

2 kg dikke varkensribben (door de slager tot  gelijke “staafjes” van ongeveer 8 à 10 cm teruggebracht)

donkere soyasaus, kookwijn

ui,gember, look,steranijs, fijn gemalen peper, sweet bean paste

 

Bereiding

Spoel de ribbetjes schoon onder koud water.

Breng een grote pan water aan de kook, leg er de ribbetjes in en laat 3 à 5’ koken: daardoor komen alle onzuiverheden naar boven die je regelmatig moet afschuimen.

Vlees er uithalen, spoelen en in een grote kom leggen. Besprenkelen met zout, kookwijn, geplette look, fijngesneden gember en soyasaus. Ten minste 20’ laten marineren.

Verhit (zonder te verbranden) 2 kommen arachideolie in een wok, op hevig vuur. Voeg steranijs, peper, geplette look, gember en fijngesneden ui toe.

Voeg de afgedroogde ribbetjes en de sweet bean paste toe en wok 5’. Voeg soyasaus bij indien het vlees nog geen mooie kleur heeft.

Haal het vlees uit de wok en leg het in een elektrische multicooker; voeg kokend water toe tot alles net onder water ligt en programmeer op ‘slow cooking’ (1 à 1:30 uur).

Dien op met gestoomde rijst.

Dien ’s anderendaags de overgebleven stukken ( indien er nog zijn!) op met tomatensaus. Daarvoor maak je een dikke saus van verse tomaten waarmee je de ribbetjes in een ovenschotel overgiet. 20’ in een warme oven plaatsen.

Top lekker!

Einde

Hervormingsgezinde Chinese intellectuelen van de 4 meibeweging aanzagen voetbinden als een van de voornaamste symbolen van de achterlijkheid van China.
De Republiek China schafte in 1912 de praktijk van het voetbinden af. In bepaalde provincies zoals Yunnan bijvoorbeeld  werd het toch nog tot in de jaren 1950 uitgevoerd.
Dit gebruik werd ook door het communistiche China gestigmatiseerd.
De laatste voetbinding zou plaatsgegrepen hebben in 1957.

Bindtechniek

Het afbinden van de voeten startte tussen de leeftijd van vier en negen, voor de ontwikkeling van het voetgewelf. Ideaal was om dit pijnlijk proces in de winter te laten gebeuren omdat de voeten dan verkleumd waren en de pijn minder voelbaar zou zijn. Dit gebeurde meestal door een oudere vrouw uit de familie of een professionele voetbindster, niet door de moeder.

Om het proces te vergemakkelijken werden de voeten in een warm mengsel van kruiden en dierlijk bloed geweekt.
Vervolgens werden de nagels zo kort mogelijk geknipt om het ingroeien zoveel mogelijk te vermijden. Iedere teen werd dan naar beneden omgebogen en met kracht in de voetzool neerwaarts gedrukt tot hij brak.

Nadien werden de tenen stevig tegen de voetzool gehouden terwijl de voet naar beneden werd gedrukt om het gewelf van de voet te breken.
De voet werd nadien omzwachteld met 3 meter lange op 5 cm brede windsels die vooraf in het bloed-en kruidenmengsel waren gedrenkt. De voeten waren zo strak omzwachteld dat het meisje haar tenen niet kon bewegen.

Lotusvoeten eisten een strikte nabehandeling. De windsels werden regelmatig weggenomen om de voeten te wassen en de nagels bij te knippen. De voeten werden nadien gekneed om ze te versoepelen, de voetzolen werden geslagen om de gewrichten en de gebroken beenderen buigzamer te maken.
De “voetverzorging “ werd beëindigd met een voetbad met een afkooksel om necrotisch weefsel  te doen wegvallen.
En de voetjes werden opnieuw gebonden, nog strakker dan ervoor…
Deze pedicurie gebeurde dagelijks in de hoge kringen, twee à drie maal per week op het platteland.

Infectie was, ondanks het regelmatig bijknippen van de nagels, het grootste probleem bij gebonden voeten: de nagels groeiden in en infecteerden. Om deze reden werden ze soms gewoonweg uitgetrokken.
Een andere veel voorkomende complicatie was een onvoldoende doorbloeding in de voeten. Dit leidde tot geïnfecteerde tenen en rottend vlees. Men schat dat 10% van de meisjes van gangreen en andere infecties stierven.

Lotusvoeten werden ook als heel erotisch beschouwd: bepaalde handboeken uit de Qingdynastie spreken over 48 verschillende manieren om met lotusvoetjes te spelen.
Maar sommige mannen verkozen die voeten niet te zien; de vrouwen verscholen ze in mooi geborduurde lotusschoentjes: deze hadden ook veel sex appeal!
Mannen hielden ook van de zogenaamde “lotusgang”: een onstabiele gang waarbij de vrouw met kleine pasjes vooruitschreed.

Vandaag zijn er in China nog enkele oude dames met lotusvoetjes. Zoals gezegd zou de laatst gerapporteerde voetbinding een kleine zestig jaar geleden hebben plaatsgegrepen.
Maar waar moeten ze nieuwe lotusschoentjes kopen? Het laatste bedrijf, in Harbin, sloot zijn deuren in 1999…

De illustraties bij deze drieledige blog over lotusvoeten komen uit:

The last Generation of Lily-Footed Women in China
Li Nan
798 Photo gallery
ISBN 962-8785-30-3