Toen ik vernam dat er in Brussel een “echt Chinees restaurant” was geopend, popelde ik om er een bezoekje te brengen. Met “echt Chinees” bedoel ik de keuken die men in China eet en niet de bami, nasi en loempiatoestanden waarmee wij verwend worden. Dit is de keuken van de eerste Chinese immigranten die, toen ze doorhadden dat hun traditionele keuken hier niet in de smaak viel, hun bereidingen aan onze westerse smaak aanpasten.

Dat “echte Chinese restaurant” is daarenboven gespecialiseerd in dim sum of dianxin 点心, die heerlijke hapjes die men in Hongkong reeds als ontbijt nuttigt.
Dim sum zijn gestoomde, gebakken of gefrituurde hapjes (we kunnen ze vergelijken met ravioli) met een heerlijke vulling als gekonfijt varkensvlees, gans, eend, garnalen, groenten en noem maar op.

De dim sum van Hongkong vind ik heel lekker maar het zijn deze van Sjanghai die mijn hart hebben veroverd: de xiao longbao, verfijnde hapjes die in een stoommandje worden bereid.
Dingtaifung 鼎太丰, de koning van de xiaolongbao, is een must voor elke foodie die in Sjanghai belandt. Zijn populariteit leidde tot de opening van bijhuizen in Taipei, Los Angeles, Tokyo en Beijing…

Wat maakt de xiao longbao, de dim sum typisch voor Sjanghai, zo begeerlijk?
Het deeg dat de vulling omvat is flinterdun en je moet opletten dat je het hapje niet scheurt als je het met je chopsticks grijpt. Dat zou zonde zijn want naast een vulling van krab of varkensvlees zit het hapje vol heerlijke bouillon. De Engelstalige expats in China spreken dan ook van “soup dumplings”.

De degustatie van zo’n hapje is dan ook niet zonder enig gevaar: indien je argeloos een xiao longbao met hete bouillon zomaar in je mond steekt is de kans groot dat je je verbrandt.
Daarom is aan de degustatie van de xiao longbao een klein ritueel verbonden. Je grijpt het hapje met je chopsticks voorzichtig bij het puntje en legt het zacht in een lepel. Daarna maak je met je eetstokje een gaatje door het deeg: de bouillon vloeit eruit, waarbij je meteen de graad van warmte van het hapje ervaart. Daarna dompel je het hapje in een schaaltje met azijn, soyasaus en gember en steekt  het ineens in de mond.

Ik hou er wel van (maar ik ben dan ook een barbaar!) de laatste, wat afgekoelde hapjes in hun geheel in mijn mond te steken en daar alles te laten ‘ontploffen’: een heerlijke belevenis!

Die belevenis kan je nu in onze hoofdstad ervaren!
Een leuk en smaakvol ingericht interieur, een supervriendelijke en efficiënte bediening, net zoals in China, waar het personeel bij zijn klanten aanwezig is.

Deze culinaire parel heet Dam Sum, genaamd naar de eigenaar Damien.
Damien is een charmante jonge man die in Hongkong, Singapour en Shanghai heeft geleefd en aan Brussel, zoals in andere wereldsteden, ook zo’n dim sum resto wou geven.
De xiao longbao zijn er gevuld met varkens- of rundsvlees, heel smeuig. Ze worden, net als de andere dim sum, in de zaal klaargemaakt.
Er zijn ook nog andere klassiekers van de Chinese keuken als noedelsoepen, gewokte noedels met BBQ varkensvlees of zeevruchten, gongbaojiding 宫保鸡丁, kip met peanuts en pikante olie en nog vele andere gerechten.

Voor de zoetekauwen zijn enkele dessertjes voorzien zoals mango delight, matcha ijs, sesam ijs, alle weinig gesuikerd, zoals het hoort in China.

We vergezelden onze (vele!) xiao longbao en andere dim sum van een fles jonge rode wijn, le Rocher de la Vie! We deelden ook de mango delight die…delicieus was!

Dit restaurant, met zijn eenvoudig maar toch gezellig kader,  is een must voor elke foodie die de Aziatische keuken weet te appreciëren!

Het restaurant is alle dagen open van 12:00 tot 14:00 en van 18:30 tot 22:00.
In de weekends is het een half uurtje later open.
Zondag en maandag is rustdag.
Tel: 02/538 08 10
Parvis de la Trinité 11
1060 Brussel

Tot 12 oktober loopt in het Guimet Museum voor Aziatische Kunst in Parijs de heel interessante tentoonstelling: Art bonpo de l’ancien Tibet.

De bon wordt aanzien als “de antieke preboeddhistische religie van Tibet” en bonpo betekent “volgeling van de bon”.

Deze kleine tentoonstelling in de rotonde op de tweede verdieping van het museum omvat hoofdzakelijk tien thangka’s. Deze thangka’s stellen taferelen voor van de bonreligie.
Enkele kenmerken ervan waren het chamanisme, de rouwrituelen vergezeld van drankoffers of nog de dierenoffers. Praktijken die niet in de smaak vielen van de boeddhisten en dus gedoemd waren om te verdwijnen.
Nochtans toonde de XIV° dalaï-lama zijn welwillendheid tegenover deze oude spirituele stroming die deel uitmaakt van de Tibetaanse identiteit. In 1987 erkende hij officieel de bon als de vijfde religieuse Tibetaanse school, naast deze van het boeddhisme.

Bon bestond in Tibet vóór de komst van het boedhisme (7° eeuw). Bon is dus een heel oude godsdienst waarvan de oorsprong teruggaat tot koning Tonpa Shenrab. Deze meester (tonpa) zou duizenden jaren vóór de historische boeddha Shakyamuni (566 v.Chr. -485 v. Chr.) hebben geleefd.

Tonpa Shenrab zag het licht in Olmo Lungring, ergens tussen Tadjikistan en Afghanistan. Zijn leven vertoont enkele gelijkenissen met dat van de boeddha Shakyamuni en hij werd ook als een boeddha vereerd.
Maar in tegenstelling met deze laatste verspreidde hij zijn leer toen hij nog koning was, had vele vrouwen en kinderen en trad slechts in het klooster op het einde van zijn leven.

In de meeste thangka’s wordt hij voorgesteld op een troon, in een praalwagen vergezeld van zijn suite.
Tonpa Shenrab reisde naar vele koninkrijken en verspreidde onophoudelijk zijn leer. Hij voerde ook rituelen uit zoals bijvoorbeeld zuiverende rituelen. Zijn leven lang heeft hij de Heer der Demonen bestreden.

Op bepaalde thangka’s wordt hij nu eens voorgesteld als een prachtig getooide prins dan weer als een monnik. Hij wordt soms omringd door verschillende periodes van zijn leven.
Net als boeddha Shakyamuni wordt hij getoond in schilderijen die zijn verschillende levensfasen uitbeelden.

We danken deze boeiende tentoonstelling aan Henri d’Ollone (1868-1945). Deze commandant kreeg opdracht om als cartograaf de Chinese provincies Yunnan, Sichuan en Tibet te verkennen en te tekenen en de niet-Chinese volkeren te bestuderen. Dit was een drie jaren lange en hachelijke missie die duurde van 1906 tot 1909. d’Ollone pende zijn avonturen neer in een werk: Les Derniers Barbares.

In 1908 bereikte de expeditie Songpanting op het knooppunt van de provincies Sichuan en Gansu. Daar zou d’Ollone het land van de onafhankelijke Tibetanen verkennen.

En toeval wou dat hij rond Songpanting stuitte op de aanwezigheid van vele bonpo’s: ze werden beschouwd als “een particuliere sekte van het boeddhisme”. De tien bonpo thangka’s die hij naar Frankrijk meebracht komen heel waarschijnlijk uit deze regio.
In 1947 schonk zijn weduwe de thangka’s aan het Musée Guimet.

Art bonpo de l’ancien Tibet
Musée Guimet Paris
8 juli-12 oktober 2015