Mensen zijn hogere primaten die graag samenleven. Dit doen ze volgens hun gelaatskleur, hun nationaliteit, hun morele waarden, hun karakter, hun sociale status, hun geloof, hun beroep, hun hobby’s enz. Ze worden op die manier in groepen verdeeld.

Een Chinees idioom zegt: dieren verenigen zich naar hun soort, mensen verdelen zich naar hun kolonie, wat betekent dat mensen samenkomen op basis van hun hobby’s, ambities, levensstijl…
Sinds enkele jaren is de Chinese woordenschat een nieuwe affix ( niet zelfstandig element dat aan een grondwoord of stam wordt toegevoegd) rijker. De affix duidt op een groep mensen met identieke karakteristieken. Het affix is “kolonie”.

Hieronder volgen enkele voorbeelden:

De duimkolonie 拇指族 muzhizu: daartoe behoren degenen die onophoudelijk bezig zijn met beide duimen op hun smartphone te tikken

De pendelkolonie 钟摆族 zhongbaizu: dit zijn mensen die in een stad werken maar in een andere stad wonen

De kolonie van hen die aan hun ouders knagen 啃老祖kenlaozu: dit is de naam van de kolonie volwassenen die niet werken noch studeren en afhankelijk zijn van hun ouders. Ze zijn tussen 23 en 30 jaar

De kolonie van ‘jong voorkomen’ 装嫩族 zhuangnenzu: ze zijn reeds in de dertig maar zien er slechts twintig uit en hebben veel geld. Ze dragen slechts jeans van bekende, dure merken, teeshirts en old school baskets en ze hebben het laatste iPhonemodel

Een interessante kolonie is de mierenkolonie 蚁族 yizu: dit zijn de afgestudeerden/universitairen, heel groot in aantal, die in erbarmelijke levenscondities leven en tegelijk een carrière proberen uit te bouwen

De ‘koloniewoorden’ groeien nog steeds in aantal, ze ontstaan op internet of in krantenartikels, net als alle andere neologismen.

Het Chinees is wel degelijk een bloemrijke taal!

Chinezen zitten echt wel vol contradicties.
Ze zijn ongelooflijk bijgelovig. Bijvoorbeeld: het gebruik van het cijfer ‘vier’wordt, om redenen van onheilspellende homofonie, zorgvuldig vermeden, in het bijzonder in nummerplaten. Dit komt omdat de uitspraak van het karakter ‘vier’, ‘si’ in ’t Chinees, klinkt zoals een ander ‘si’ karakter, dat ‘dood’ betekent.

Het is dan wel verwonderlijk dat ze sinds enkele jaren het ‘si’ (dood) karakter dolgraag na een werkwoord of een adjectief plaatsen om een gevoel,een gemoedstoestand, een behoefte enz. op een interessante manier te overdrijven.
Enkele voorbeelden. Bij warm weer klagen de mensen dat het ‘doodheet’ is.
Zit de metro overvol, wat in Beijing meestal het geval is, dan zeg je dat je in de metro ‘doodopeengepakt’ bent.
Heb je een tegenslag? Dan ben je ‘doodnijdig’.
Schrik je van iets dan ‘schrik je je dood’.
Heb je veel werk dan ben je ‘doodmoe’. Heb je integendeel niets te doen, dan ‘verveel je je dood’.
Wanneer je honger hebt, zeg dan ‘ik sterf van de honger’. Maar pas op: eet niet teveel zoniet ben je ‘doodvol’.
Ook mag je spreken van ‘doodbekommerd’ zijn, of van ‘doodnerveus’ zijn.

Ook wij gebruiken wel het woord ‘dood’om de grenzen van de waarheid te buiten te gaan.

Interessant is dat je ‘si’ ook kan gebruiken na positieve gevoelens. Het funeste Chinese karakter is dan gelijk aan onze Vlaamse ‘kei’.
Chinezen zijn ‘doodblij’ met een cadeau, ‘doodgelukkig’ met goede punten op een examen, ‘doodontroerd’ bij het beluisteren van een mooie plaat…

De Chinese taal evolueert heel snel, woorden veranderen van betekenis. De grootste bron van neologismen en nieuwe zegswijzen is internet. Soms  verwarrend als je een tekst moet vertalen en een woord of zegswijze tegenkomt die niet alledaags is…