Zhao Lei is in China een heel populaire “Indie songwriter”, zijn folk music 民谣（minyao) is heel hedendaags .
Zhao Lei heeft een diepe liefde voor de muziek. Na zijn afstuderen aan het atheneum ontving hij een bericht van toelating tot de universiteit maar hij gaf de universiteit uit eigen beweging op en verkoos om niet af te wijken van zijn muziekdroom. Elke dag ging Zhao Lei met een gitaar op de rug naar de metro en onderdoorgangen van Beijing om er te zingen. Nadien ging hij in bars zingen en had hij een relatief stabiel inkomen.
Nog later ging hij naar Tibet, Sichuan, Yunnan. Terwijl hij reisde deed hij ervaring op, en schreef zijn emoties neer in zijn songs.
Nog eens later begon Zhao Lei aan songwedstrijden en muziekprogramma’s deel te nemen.
In 2014 deed Zhao Lei mee aan “China’s mooiste songs”en werd meteen beroemd.
Zhao Lei’s fans zijn ontelbaar.

De teksten van Zhao Lei’s songs zijn eenvoudig, oprecht, openhartig; ze hebben de smaak van het leven. Om het met een hip woord te zeggen: ze zijn “jiediqi”, no-nonsense.
In het leven is Zhao Lei zoals in zijn songs: zwijgzaam en sober.
Hier volgt de tekst van het lied waarmee Zhao Lei bekend werd: de woorden van het lied zijn zo mooi dat het lied net een gedicht is.

“Schilder”
tekst: Zhao Lei

Schilder een maneschijn op de eenzame nachthemel
Zing het lied dat ik onder de maneschijn schilderde
Verf een groot raam op het koude, ongezellige huis
En schilder dan een bed

Schilder een meisje dat me gezelschap houdt
Schilder dan een gewatteerde kanten slaapzak
Schilder dan een stoof en brandhout
We zijn geboren om samen te leven

Schilder een zwerm vogels die me omringen
Schilder dan een groene bergketen en turkooise hellingen
En daarboven stille, gelukkige en voorspoedige
Regendruppels die traag en licht over de rijstvelden vallen

Schilder een regenboog die je met je hand kan raken
Met daartussen een hemel vol sterren die ik niet zal doven
En schilder dan een eindeloos kronkelend, glibberig weggetje
Het weggetje waarvan mensen in hun dromen het einde willen halen

Schilder de serene pose van moeder
En een ruzie die je met een gom wegwist
Schilder genoeg graan voor een jaar
Zodat de mensen ontspannen en zorgeloos zijn

Ik heb geen gom om de herrie weg te wissen
Slechts een penseel dat de eenzaamheid schildert
De maan in de nachthemel zal niet meer schijnen
Er is slechts een ontroostbaar kind dat aan het zingen is
Schilder een maneschijn op de eenzame nachthemel

In het Parijse Guimetmuseum loopt een kleine maar heel interessante tentoonstelling: Alexandra David Néel, une aventurière au musée.

Alexandra David zag het licht in 1868, in het Franse Saint-Mandé. Zes jaar later ging het gezin nabij Brussel, de stad van haar moeder, wonen.

Als ze twintig is verdient ze haar brood als operazangeres, tegelijk heeft ze veel interesse voor de Oosterse cultuur. Twee jaar later wordt ze boeddhiste.
In 1904 huwt ze met Philippe Néel in Tunis, ze is dan 36.
In 1911 begint haar eerste grote reis in Azië: Indië, Sikkim, Tibet (waar ze wordt uitgezet), China,en Japan.
De jonge Aphur Yongden treedt drie jaar later bij haar in dienst.
Na een vier maanden lange reis, waarbij ze dikwijls honger lijdt en om voedsel moet bedelen, komt ze in 1924 aan in Lhasa. Ze is vermomd als bedelaarster wordt vergezeld van haar “zoon” Yongden. Een ongelooflijke overwinning voor deze 56 jarige vrouw die, na vijf mislukte pogingen en tien jaar wachten, Lhasa, de verboden stad, eindelijk betreedt…

De tentoonstelling is een evocatie van de bekende ontdekkingsreizigster die dit geheimzinnig land en zijn religie, het boeddhisme, aan het grote publiek bekend maakte.
Dankzij het Guimetmuseum vond Alexandra als jonge vrouw haar roeping; ze bleef het museum heel genegen en schonk het op het einde van haar leven schilderijen (thankas), enkele maskers voor rituele dansen, maar vooral de totaliteit van haar Tibetaanse bibliotheek.
Een deel van dat alles wordt nu, samen met mooie zwart-wit foto’s van Tibet , aan het publiek getoond. Ontroerend zijn haar dagboekjes: ze schreef haar belevenissen, haar gemoedstoestanden, haar ziektes… in een heel duidelijk schrift op in kleine, handig om mee te nemen schriftjes: echt fascinerend en boeiend om te lezen.

Deze tentoonstelling is een must voor wie houdt van Tibet en avontuur!

Alexandra David-Néel, une aventurière au musée
Musée Guimet 6, Place d’Iéna 75116 Paris
de tentoonstelling loopt nog tot 22 mei 2017