Le Grand Hôtel du Palais Rouge,in ‘t Chinees北京红云阁龙腾 酒店, mijn vaste stek sinds 2013, is niet meer…

Het prachtig hotel werd gebouwd in 2013, in detraditionele wijk van de Lama Tempel. Bouwheer was Yang Dan, een jonge, trendy Chinese ondernemer die verzot is op de Franse taal en cultuur en dit hotel daarom ook een Franse naam gaf.

Ik logeerde er voor de eerste maal toen het amper een viertal maanden bestond. Ik was meteen bekoord door het stijlvolle onthaal van het personeel, het traditionele design met heel veel rood en goud, een echt charme hotel.

De ligging was uitstekend: een metrostation op 200 meter, de Tibetaans boeddhistische Lamatempel aan de overkant, het hippe straatje Wudaoying hutong met haar trendy eettentjes en winkeltjes…mijn paradijs.

Toen ik er eind mei van dit jaar arriveerde, voelde ik al snel dat er iets veranderd was. Het terras waarop mijn kamer uitgaf en waar de gasten, luierend in de rotan stoelen, zo graag een glaasje dronken en een sigaretje rookten, lag vol met afval. Toen ik Shifu, de handy man, daarover ondervroeg, vertelde hij me dat de regering niet meer akkoord was met het twee verdiepingen hoge gebouw; hij deed nogal mysterieus dus drong ik niet aan.

Ongeveer een week voor mijn vertrek, toen ik “huiswaarts” keerde, zag ik met ontsteltenis dat de voorgevel volledig waf afgebroken: geen mooi knalrood meer! Weg! Yang Dan, de eigenaar, vertelde me dan uiteindelijk hoe alles in elkaar zat en dat zijn hotel volledig moest worden afgebroken “op bevel van de regering”. Ik verhuisde naar een verdieping lager omdat mijn verdieping zou worden afgebroken. Alle meubels werden zorgvuldig ingepakt, naar beneden gedragen en op straat gezet om dan naar een, voor mij onbekende bestemming te worden gebracht. Ik begon echt te vrezen dat ik er mijn laatste week niet meer zou kunnen logeren.
De moed in mijn schoenen, onder een brandende zon van 40°,  ging ik op zoek naar een andere shelter. Ik vond natuurlijk niets dat even mooi en gezellig was. Mijn zoektocht was overbodig: mijn mooie stek werd pas een tweetal dagen na mijn vertrek met de grond gelijk gemaakt!

Mijn Grand Hôtel du Palais Rouge is een van de slachtoffers  van de recente golf van publieke renovaties die Beijing ondergaat.

Zowel traditionele hutongs als de moderne wijk Sanlitun ondergaan hetzelfde lot: kleine bedrijven worden er  afgebroken en/of herbouwd met een ongeziene razernij. Normaal gebeuren renovaties rond speciale gebeurtenissen zoals bijvoorbeeld de Olympische Spelen van 2008. Maar er zijn nu geen evenementen in het vooruitzicht. Waarom dan die harde aanpak? In overeenstemming met een meeting van de regering op 17 maart moesten “stadsongemakken aangepakt worden”. Maar de “aanpak” lijkt meer op “vernieling”. Populaire bars in de “Dirty Bar Street” in Sanlitun worden gewoonweg gesloten. In de hutongs wordt de nadruk gelegd op de restauratie van courtyards naar het originele grondplan. Dit betekent : huizen met één verdieping en één deur per adres, grijs geschilderde muren en kleine ramen.

De echte reden van deze “renovatie” kent niemand: heeft dit te maken met de ambities van Beijings nieuwe burgemeester? Of is het om de bevolking van hartje Beijing te doen verhuizen naar een grotere regio Jing-Jin-Ji (Beijing-Tianjin-Hebei)? Of nog om de migranten uit de stad te jagen?
Voor het ogenblik blijft dit allemaal gehuld in een mysterieuze smog…

Tijdens mijn laatste verblijf in China, ontdekte ik dat de betaalwijze er een grote verandering had ondergaan. Vroeger, toen je boodschappen deed, moest je gewoonlijk alles cash betalen. Maar nu, als mijn vrienden het huis verlaten, nemen ze geen portemonnee mee; als ze iets moeten betalen, “vegen ”ze hun mobieltje en betalen alzo de rekening. Ik was daarover uiterst verbaasd omdat ik zo’n betaalwijze in het buitenland helemaal niet zo vaak had gezien.

GSM betaling is echt poepsimpel. In China is de meest gebruikte betaalwijze “We Chat” en “Alipay”.
“We Chat” is een software voor communicatie en sociaal netwerk uitgebaat door Tencent, dat in China een reusachtig grote groep gebruikers heeft.
“Alipay” is een product van de groep Ali Baba; deze groep bezit tegelijk China’s grootste online shopping website, Taobao.
Buiten “We Chat” en “Alipay” hebben Baiduportemonnee en Jingdongportemonnee een vast aantal gebruikers. Concreet gaat men als volgt te werk: nadat de betaalsoftware aan de bankkaart is verbonden, haalt men zijn mobieltje uit als er een betaling moet uitgevoerd worden, men scant de QR  barcode van de handelaar of men vraagt de handelaar het bedrag in de betalingssoftware te scannen: de betaling is in een wip klaar.

Nu kan je in bijna alle shoppingcenters met je GSM betalen, zelfs aan een fruittentje langs de weg. Daarboven kunnen de mensen via verschillende APPs genieten van diensten als take away,  onderhoud, taxi bestelling, carpooling.

Bovendien kan je via je mobieltje bankbetalingen overmaken aan anderen; als je met vrienden samen gaat eten kan je deze ook gebruiken om de rekening te delen. Elektriciteit-, water-, natuurlijk gas, gsm rekeningen enz. doe je met je mobieltje.

En net vanwege het opduiken in grote getale van deze betaalsoftware bloeit de elektronische handel in China meer en meer.
Waarom zijn de internet betaalplatformen in China zo snel kunnen groeien?
Een van de oorzaken is: in China zijn creditcards laat verschenen en zijn niet zo gebruikelijk. Een andere oorzaak is dat het aantal GSM gebruikers in China het grootste is van de hele wereld, 90% van de Chinezen gebruiken een mobiel en internet zodat de Chinezen heel vlug naar het tijdperk van GSM betaling zijn overgestapt. Om die reden voorzien enkele analisten dat China heel waarschijnlijk het eerste land zal zijn dat het gebruik van papiergeld stopt.
Dit is, samen met de hoge snelheid trein (tot 400 km/uur), de wijdverspreide koerierdiensten en natuurlijk de grote online shopping website Taobao, China’s hedendaagse fierheid…