Op We Chat viel ik onlangs op een artikel van Mo Yan, Nobelprijswinnaar literatuur. Ik wou het graag voor mijn lezers vertalen…
Zo zou het leven moeten zijn (een goede literaire compositie met diepgang!)
Mo Yan
Vele jaren geleden sprak ik met een vroegere schoolvriend. Zijn vrouw was toen onlangs overleden en hij vertelde mij dat hij, bij het opruimen van de spullen van zijn vrouw, een zijden sjaal had gevonden. Ze hadden die in een bekende winkel gekocht tijdens een reis naar New York. Het was een mooie, verfijnde sjaal van een goed gekend merk; het prijskaartje met de exorbitant hoge prijs hing er nog aan: zijn vrouw had hem nooit durven aandoen, ze wachtte op een speciale dag om hem in te luiden.
Mijn vriend stopte met spreken, ik verbrak de stilte niet.
Hij hernam het woord: “Je moet niet wachten op een speciale dag om mooie dingen te gebruiken, elke dag dat je leeft is een speciale dag.”
Nadien, telkens als ik aan die zin terugdacht, legde ik mijn bezigheden opzij, zocht een roman uit, zette mijn stereo aan, ging languit op de sofa liggen, en nam wat tijd voor mezelf.
Door de glazen terrasdeur genoot ik dan van het zicht van de rivier met haar fris water en trok me het stof op de ramen niet aan; soms trok ik mijn huisgenoten mee om uit te gaan eten zonder me te bekommeren om de maaltijd die dan thuis werd klaargemaakt.
Het leven zou een ervaring moeten zijn die we koesteren en niet een opeenvolging van dagen die we moeten verduren.
Ik deelde die zinnen met een dame. Toen ik haar later weer ontmoette, vertelde ze me dat ze nu niet meer dezelfde is als vroeger en dat ze haar mooie porseleinen voorwerpen nu in het likeurkeldertje heeft gelegd. Vroeger dacht ook zij dat het porselein slechts bij speciale gelegenheden mocht worden gebruikt; nadien kwam ze tot de vaststelling dat die dag misschien nooit zou komen.
“In de toekomst” of nog “er komt vast een dag” behoren niet meer tot haar woordenschat. Indien iets waard is om blij om te zijn, indien ze op iets fier mag zijn, dan zal ze er nu naar luisteren, zal ze er nu naar kijken.
Vaak zouden we graag met oude vrienden samenkomen maar zeggen altijd “we zoeken naar een gelegenheid”.
Vaak zouden we graag een klein kind dat groot geworden is, in de armen nemen maar wachten altijd op de gepaste gelegenheid.
We zouden altijd een brief willen schrijven naar onze wederhelft om onze liefde te bewijzen, of om hem/haar te zeggen hoe we hem/haar bewonderen, maar telkens zeggen we tot onszelf dat het niet dringend is.
Eigenlijk zouden we iedere morgen, wanneer we de ogen openen, tot onszelf moeten zeggen dat dit een speciale dag is. Elke dag, elke minuut moet gekoesterd worden.
Om het in slagzinnen te zeggen:
Je moet dansen zoveel als je wil, want niemand kijkt naar jou.
Je moet iemand liefhebben zoveel je kunt, alsof je nooit zult gekwetst worden.
Zo zou het leven moeten zijn! Mo Yan
