Dikke Chinezen, wie had ooit gedacht dat dit zou kunnen bestaan? Tot voor drie decennia werd het Chinese volk beschouwd als het slankste volk ter wereld. Nu zou China op ’s werelds tweede plaats van obesitas staan! Het verschijnen van zo’n zestig miljoen obezen en driehonderd miljoen mensen met overgewicht is het gevolg van China’s economische boom. Het is de straf voor de verwestering van de levensstijl met haar fast food, auto’s (in plaats van fietsen), TV kijken enz.

In de jaren 1980 leed slechts 7 % van de Chinese bevolking aan zwaarlijvigheid, in 2002 steeg dit al naar 23%. Deze forse stijging gaf, in de grootsteden, aanleiding tot een campagne tegen obesitas: via voordrachten en gratis lichaamsonderzoeken hoopte de regering aan dit probleem te verhelpen maar tevergeefs.

Bij ons ziet men dikwijls obesitas bij de armen, in China is dit net omgekeerd. De begoede klasse spendeert meer geld aan bewerkte voedingsmiddelen zoals kant en klare maaltijden en fast food. Chinese Deliveroo’s draaien daar ongelooflijk goed, nog beter dan bij ons. De ‘white collars’ vinden het sjiek, modern en westers om via het nuttigen van industrieel bereide merkproducten hun internationale lijfstijl tentoon te stellen.
Voedselschandalen en snelle urbanisatie leidden tot het in ongenade vallen van voedselmarkten in open lucht en tot het succes van industriële producten. Deze producten zijn hygiënisch en veilig maar bevatten drie maal meer olie, zout en suiker dan home made gerechten.

Een andere belangrijke oorzaak van obesitas is de éen (nu twee) kind politiek. Het kind wordt dikwijls door de grootouders opgevoed daar de ouders het te druk hebben en de crèches in China schaars zijn; de ‘kleine keizer’ groeit op met zoete snacks en soft ijs, een compensatie voor de parentele afwezigheid…
De schoolkinderen hebben ook te weinig beweging: het dagelijks uurtje turnen of sporten wordt dikwijls vervangen door andere lessen. Chinezen zijn geobsedeerd door academische prestaties en offeren dus maar lichamelijke ontwikkeling op; voor velen is het maar tijdsverlies.
In China worden kinderen van 14-15 jaar reeds getroffen door type 2 diabetes! Terwijl  het in Europa onwettig is een fastfood uit te baten in de omgeving van een school, groeien McDonald’s en KFC’s er als paddenstoelen uit de grond!
Afslankcentra, vermageringspillen en wondermiddeltjes hebben nu ook hun intrede gedaan in het leven van de doorsnee Chinees. Maar diëtisten en nutritionisten zijn nog steeds schaars.
Hoe lang zal China haar mollige ‘keizertjes’ nog gelukkig kunnen maken?

In Parijs loopt een boeiende tentoonstelling over het leven en het oeuvre van Emile Guimet, de stichter van Frankrijks grootste museum gewijd aan Oost-Aziatische kunst.

Emile wordt geboren in 1838, in een rijke familie in Lyon. Zijn vader, Jean-Baptiste, een polytechnieker, specialiseerde in de scheikunde en stelde een chemische synthese van ultramarijn blauw poeder op punt; dit poeder zou het toen in gebruik blauwe poeder, verkregen door het malen van lapis-lazuli, vervangen. Een heel duur poeder dat 100 à 2500 keer meer kostte dan de uitvinding van Jean-Baptiste ! Dit zogenaamde ‘bleu Guimet’ werd niet alleen door schilders gebruikt maar werd ook aangewend voor het blauwen in wasserijen en voor het maken van papier. Deze uitvinding zou vader Guimet steenrijk maken…
In 1860 laat hij de zaak over aan zijn zoon Emile, industrieel en kunstverzamelaar. Dankzij vaders fortuin zal Emile verre reizen kunnen ondernemen, vooral naar het Verre Oosten vanwaar hij veel kunstvoorwerpen zal meebrengen…

In 1876 vindt Emile in de VS een vriend terug die hij vier jaar eerder heeft leren kennen, Félix Régamey (1844-1907). Het tweetal begint dan een lange reis naar Japan, China, Zuidoost Azië en Indië. Guimet is gepassioneerd door de godsdiensten van het Verre-Oosten en zoekt informaties bij geleerden en in boeddhistische kloosters. Ondertussen schetst Régamey de taferelen waarvan hij later schilderijen zal maken.

Dankzij deze reis zal het Musée National des Arts Aziatiques gesticht worden, eerst in Lyon en later in Parijs.
Guimets drang om de godsdiensten te begrijpen, maakt dat hij een buitengewoon boeddhistisch Pantheon zal meebrengen, dat deel uitmaakt van de vaste collectie van het museum.

De tentoonstelling is een harmonisch geheel van kunstobjecten en prachtige schilderijen die de wandeling van de bezoeker bijzonder aangenaam, sfeervol en verrijkend maakt.
Guimet en Régamey verdienen zeker de naam van ‘eerste toeristen van de moderne tijden’.

Enquêtes vagabondes- Le voyage illustré d’Emile Guimet loopt nog tot 12 maart 2018, in de Guimet natuurlijk!