Ben je een koukleum en moet je kiezen tussen de winter doorbrengen in Sjanghai ofwel in Beijing?
Wel, het is je geraden om te kiezen voor Beijing!
Waarom? Omdat centrale verwarming in China niet overal gelijk is. Wij hebben een taalgrens die ons land in tweeën verdeelt, de Chinezen hebben een centrale verwarmingsgrens die het land verdeelt in een deel dat ten noorden van de Huai rivier ligt en een deel dat er ten zuiden van ligt.
De Huai rivier is een belangrijke rivier die stroomt tussen de provincies Henan, Anhui en Jiangsu en die ligt tussen de Gele Rivier en de Jangtse. Zij verdeelt China in noord en zuid. Boven de Huai rivier, en dus in Beijing, is er in de winter centrale verwarming, daaronder, en dus in Sjanghai, niet!
De Chinezen van het zuiden moeten het maar stellen met de povere warme lucht die uit de airco sputtert. Wanneer ze thuiskomen, kleden ze zich om: ze trekken warme jassen en gevoerde laarzen aan! Want binnen is het kouder dan buiten.
Deze maatregel kreeg ingang in de periode van centrale planning, tussen 1950-1980, toen de regering besloot huizen en werkplaatsen gratis te voorzien van centrale verwarming. Dit was een basisrecht voor elke Chinees en zou gebeuren via vrije distributie van steenkool.
Maar, ten gevolge van budgetrestricties kon (en kan!) die maatregel slechts toegepast worden voor de gebieden ten noorden van de Huai rivier: de winter is er immers strenger en duurt er langer.
Centrale verwarming in Noord-China is er maar gedurende een wel gedefinieerde periode: ze start op 15 november 供暖日 gong nuan ri, heating day, en eindigt vandaag, op 15 maart.
Sinds vandaag is het dus de beurt aan de Chinezen van het noorden om te jammeren!
Ik maakte dit effectief mee toen ik einde maart 2000 in Shenyang in het appartement van mijn vriendin Xiao Feng verbleef: we gingen dikwijls buiten een wandeling doen om ons op te warmen…
China is echt wel een land met paradoxen!
