In mijn vorige blog maakte ik het onderscheid tussen een boeddhistische en een taoïstische tempel, namelijk dat, in het chinees, de eerste si 寺 wordt genoemd en de tweede guan 观 (vereenvoudigd karakter), 觀 (traditioneel karakter).

Guan 观 / 觀 bestaat uit twee componenten:

De linker component van het karakter betekent: zilverreiger. De rechter component betekent: gadeslaan. Dit karakter kan een werkwoord zijn en betekent dan: een zilverreiger die amper zichtbare dingen observeert en aldus de kleinste omgevende aanwezigheden detecteert.
Guan 观als substantief had als oorspronkelijke betekenis: observatietoren. Later werd het: aan godheden gewijde altaren die, wanneer men ze betrad, de mens dichterbij de hemel brachten.

Wanneer, tijdens de Zuidelijke en Noordelijke Dynastieën (420-589), het taoïsme kloosters begon te bouwen volgens het model van de boeddhistische kloosters, is men de taoïstische kloosters de naam guan gaan geven.  Het eerste klooster werd gebouwd in het begin van de 6° eeuw, in de Zhongnan bergen 终南山, ook nog Taiyi bergen 太乙山genoemd, ten zuiden van Xi’an. De tempel van het klooster heet Louguantai 樓觀台en werd gebouwd op de site van een oude toren met als doel de hemel te observeren. Deze toren had ook een altaar in de vorm van een platform voor de cultus van de goden, vandaar de suffix tai. Laozi 老子zou daar zijn Daodejing 道德经 geschreven hebben.

De taoïstische kloosters werden dus benoemd door een term die de idee suggereerde van een locatie waar het mogelijk is om zich te verbinden met de kosmos en waar men, via interne meditatie neiguan 内观, op zoek kan gaan naar zijn eigen innerlijk universum. Dit proces eist duisternis, stilte en afzondering.