Onze trip in Xiamen kwam ten einde, we keerden terug naar Beijing, dit keer met vliegtickets zonder enige fout gespelde naam.
We landden er ’s avonds, redelijk laat en besloten te dineren bij Jin Ding Xuan, niet ver van ons hotel.
Jin Ding Xuan is een restaurant dat 24 uur op 24 uur, 7 op 7 open is, met vier verdiepingen; het sluit zelfs niet op Chinees Nieuwjaar. Dat was dus ook mijn stek toen ik vroeger in Beijing Hongyun logeerde: het was slechts vijf minuutjes lopen en het was er altijd zo renao, bruisend en levendig. Ik herinner me dat ik, vier jaar geleden, dikwijls meer dan twintig minuten moest wachten voor een tafeltje.
Nu was alles veranderd. We gingen gewoon binnen en kregen onmiddellijk een tafel op de eerste verdieping…die half leeg was! Een gevolg van de Corona epidemie toen de Chinese bevolking noodgedwongen haar eten thuis liet bezorgen. Jin Ding Xuan was één van die zaken die dit deed. Veel Beijingers blijven het gemakkelijk vinden alles, snel en goedkoop, thuis te laten leveren door een kuaidi 快递.

’s Anderendaags, toen we gingen dineren, was het (de uitzondering bevestigt de regel) net het tegenovergestelde. Mijn man had graag onze Chinareis beëindigd met een Peking duck etentje. Ik had een adres gevonden, gloednieuw, trendy in een prachtig kader met uitzicht op de slotgrachten van de Verboden Stad: Siji Minfu.
In de namiddag hadden we de taoïstische Dongyuetempel bezocht. We vonden geen taxi om ons nadien naar de resto te brengen en hadden de weg dus maar door een wirwar van pikdonkere hutongs te voet afgelegd.

Eindelijk vonden we het restaurant. Ik ontcijferde de kunstig geschreven karakters. Ja, dat was het. Maar… de lange gang die naar de receptioniste leidde was vol mensen. Ik vroeg hen of ze op een tafel wachtten en het antwoord was ja. Ik ging tot bij de receptioniste en vroeg wat de wachttijd was: vier uur!

We waren uitgehongerd en moe. Vier uur wachten om al was het wel een heel lekkere gelakte eend te eten, neen! Zelfs een foodie overleeft dit niet!

Ik kende gelukkig een ander goed adres in Sanlitun, Duck de Chine, waar we stijlvol werden onthaald en waar we de vogel aten volgens de regels der kunst.

Dat was ons laatste avondmaal in Beijing. We keerden terug naar ons hotel, namen afscheid van de vriendelijke receptionisten en onze kleine robot en namen een taxi naar Beijing Capital Airport voor een Nightflight to Brussels…

’s Anderendaags keerden we met de boot terug naar Xiamen. Op het programma stond een bezoek aan de stad.
Dit startte met de boeddhistische tempel Nanputuo 南普陀寺, gelegen tegenover de haven van Bicheng. De tempel werd voor het eerst gebouwd in de late Tangdynastie (618-907), werd in de vroege Mingdynastie (1368-1644) verlaten en pas herbouwd in de Qingdynastie (1644-1911). De tempel is opgedragen aan Guanyin, de bodhisattva van de barmhartigheid.

Deze tempel herbergt de Miaofa Lotussoetra 妙法莲华经, één van de belangrijkste geschriften van het Mahayana boeddhisme. Deze soetra is geschreven in bloed en dateert uit de Mingdynastie.
We bezochten ook het Hulishan-bergfort dat het grootste bestaande kustkanon (19° eeuw) bevat.

We aten oesterpannenkoeken in de gezellige foodstreets van Shapowei en eindigden de dag met een nightcruise in de haven waar we de Shimao Strait Towers bewonderden.

Onze derde dag in Fujian was de kers op de taart: de tulou’s. (zie blog 30 mei 2018). We bezochten deze van Nanjing County, op ongeveer twee en een half uur  rijden vanuit Xiamen. Meer dan 10.000 tulou’s liggen er verspreid over het bergachtige gebied. De meeste worden nog steeds bewoond. Andere dienen als museum of tentoonstellingshal.

Ik was enthousiast over de lunch in een restaurant gerund door Hakka’s (zie blog 4 april 2018). Een van de schotels bestond uit gestoomde tofublokjes gevuld met varkensvlees, de specialiteit die ik reeds in het Hakkarestaurant in Beijing at. Ik had het recept al enkele keren thuisgemaakt en nu mocht ik de ‘echte Hakka’ versie ervan nog eens proeven, met de tulou’s op de achtergrond. Een fantastische foodie ervaring!