Onze trip in Xiamen kwam ten einde, we keerden terug naar Beijing, dit keer met vliegtickets zonder enige fout gespelde naam.
We landden er ’s avonds, redelijk laat en besloten te dineren bij Jin Ding Xuan, niet ver van ons hotel.
Jin Ding Xuan is een restaurant dat 24 uur op 24 uur, 7 op 7 open is, met vier verdiepingen; het sluit zelfs niet op Chinees Nieuwjaar. Dat was dus ook mijn stek toen ik vroeger in Beijing Hongyun logeerde: het was slechts vijf minuutjes lopen en het was er altijd zo renao, bruisend en levendig. Ik herinner me dat ik, vier jaar geleden, dikwijls meer dan twintig minuten moest wachten voor een tafeltje.
Nu was alles veranderd. We gingen gewoon binnen en kregen onmiddellijk een tafel op de eerste verdieping…die half leeg was! Een gevolg van de Corona epidemie toen de Chinese bevolking noodgedwongen haar eten thuis liet bezorgen. Jin Ding Xuan was één van die zaken die dit deed. Veel Beijingers blijven het gemakkelijk vinden alles, snel en goedkoop, thuis te laten leveren door een kuaidi 快递.

’s Anderendaags, toen we gingen dineren, was het (de uitzondering bevestigt de regel) net het tegenovergestelde. Mijn man had graag onze Chinareis beëindigd met een Peking duck etentje. Ik had een adres gevonden, gloednieuw, trendy in een prachtig kader met uitzicht op de slotgrachten van de Verboden Stad: Siji Minfu.
In de namiddag hadden we de taoïstische Dongyuetempel bezocht. We vonden geen taxi om ons nadien naar de resto te brengen en hadden de weg dus maar door een wirwar van pikdonkere hutongs te voet afgelegd.

Eindelijk vonden we het restaurant. Ik ontcijferde de kunstig geschreven karakters. Ja, dat was het. Maar… de lange gang die naar de receptioniste leidde was vol mensen. Ik vroeg hen of ze op een tafel wachtten en het antwoord was ja. Ik ging tot bij de receptioniste en vroeg wat de wachttijd was: vier uur!

We waren uitgehongerd en moe. Vier uur wachten om al was het wel een heel lekkere gelakte eend te eten, neen! Zelfs een foodie overleeft dit niet!

Ik kende gelukkig een ander goed adres in Sanlitun, Duck de Chine, waar we stijlvol werden onthaald en waar we de vogel aten volgens de regels der kunst.

Dat was ons laatste avondmaal in Beijing. We keerden terug naar ons hotel, namen afscheid van de vriendelijke receptionisten en onze kleine robot en namen een taxi naar Beijing Capital Airport voor een Nightflight to Brussels…