Onlangs zag ik op You Tube een Chinese video podcast met als thema: waarom is een dubbele ooglidcorrectie zo populair in Oost-Azië?
De podcast startte met een interview van een naar de Verenigde Staten uitgeweken jonge Koreaanse vrouw die deze operatie had laten uitvoeren. Op de vraag “waarom?”, gaf ze verscheidene antwoorden. Maar de interviewer had daar een andere mening over: door die operatie zag ze er niet meer Aziatisch uit. Ze kon gerust doorgaan voor een Amerikaanse.
Chinezen en andere Aziaten waren (en zijn vaak nog) voorwerp van discriminatie.
Lao She (1899-1966) schreef er een heel humoristische roman over: Mr Ma and Son. Een vader en zijn zoon gaan in de jaren 1920 naar Londen om er de antiekwinkel van vaders overleden broer over te nemen. Daar hebben die ‘duivels met gele gezichten’ het imago van opiumrokers, van wapenhandelaars die de slachtoffers die ze hebben gedood onder hun bed verstoppen en van vrouwenverkrachters zonder onderscheid van leeftijd.
Westerlingen zijn bang voor dat ‘Gele Gevaar’ en het demonisch personage Fu Manchu zou hierbij een belangrijke rol hebben gespeeld.
Doctor Fu Manchu 傅满洲 is een fictief personage, uitgevonden door de schrijver Sax Rohmer in 1912. Fu Manchu, Chinees genie van het kwaad, heeft veel bijgedragen tot de verspreiding van dit literair stereotype dat in het Westen gelinkt werd aan het ‘Gele Gevaar’.
De geestelijke vader van Fu Manchu is de Engelse schrijver Arthur Henri Sarsfield Ward, beter bekend onder de naam Sax Rohmer. Hij schreef dertien Fu Manchu romans en vier Fu Manchu novellen.
Oorspronkelijk wordt Rohmers held niet duidelijk als Chinees gedefinieerd. Hij wordt beschreven als ‘groot, mager, katachtig met het gezicht van Satan, een kaal hoofd en magnetische spleetogen, groen als die van katten in het donker. Rohmer legt de nadruk op die ogen die als door een sluier bedekt zijn en niets menselijks hebben. Het is pas met de vroege filmadaptaties dat Fu Manchu duidelijk een Chinees is geworden.
Fu Manchu wordt aldus een synthese van de demonische Chinees: zijn wreedheid wordt aangescherpt door de verfijndheid van de manier waarop hij zijn slachtoffers vermoordt.
Hoe dat gebeurt lezen jullie in mijn volgende blog, The Hand of Fu Manchu.