Op zoek naar de favoriete schotels van de schrijver Lao She (1899-1966), las ik dat hij, toen de chrysanten in zijn tuin in volle bloei stonden, zijn vrienden uitnodigde om van de bloemen te komen genieten. Toen het tijd was om te eten, bracht een vriend hem twee grote dozen food. De voedseltrommels, rond en plat, hadden een diameter van bijna een meter. Daarin lagen gerookte eend, ham, gestoofde varkensbuik, kip, pens…Alles was in dunne plakjes gesneden. Dit heette 盒子菜 box food. Rijke families, ambtenaren, literatoren en dichters bestelden graag die ‘dozen’, voorlopers van de huidige take away trend.

Tijdens de Republiek China (1912-1949) sprak men al van 叫盒子 ‘dozen roepen’. Grote restaurants hadden allemaal een afhaalrestaurant en rijke families lieten een maaltijd bij hen thuis bezorgen. Ook Puyi, de laatste keizer, belde ooit restaurant Dongxinglou om een heus banket te laten brengen!

Nog verrassender is: deze doosgerechten, deze take away, lopen terug tot de Songdynastie (960-1279)!

Screenshot

Deze dynastie was er een van economische groei, technologische innovaties en grote culturele bloei. De mensen leefden er een zeer welvarend leven. Velen hielden niet van koken en gingen liever uit eten of bestelden afhaalmaaltijden. In die tijd begonnen restaurants al met het aanbieden van fastfood die ‘op afroep en op elk gewenst moment onmiddellijk konden worden bereid en bezorgd’.
Ook de gebruiksvoorwerpen waren al bijzonder verfijnd.
Eén daarvan was een warmhoudbord dat bestond uit drie lagen porselein. De bovenste laag was dun, de onderste laag was dik , de middelste was leeg. Daarin werd heet water gespoten om het eten warm te houden tijdens het vervoer. Een ander verfijnd gebruiksvoorwerp was de voedseltrommel die eeuwenlang in gebruik bleef en Lao She zo dierbaar was.