TANGYUAN wil de lezer in de Chinese cultuur introduceren: literatuur, kookkunst, geloof en bijgeloof, volksgebruiken en tradities, tentoonstellingen, film, voordrachten… Via deze thema’s tracht ik een tip van de mysterieuze Chinese sluier op te lichten…

De naam van mijn blog heb ik ontleend aan Zhang Ailings geliefkoosde lekkernij. Zhang Ailing (1920-1995), in het Westen beter bekend als Eileen Chang, hield, net zoals ik, van die balletjes van kleefrijstbloem met hartige of zoete vulling die in een soepje worden opgediend. Het zijn tangyuan 汤圆 en volgens de traditie worden ze verorberd tijdens het Lantaarnfeest, op de 15° dag van de eerste maanmaand; dat feest betekent eveneens het einde van het nieuwjaarsfeest.

Hieronder een stukje uit Zhang Ailings kortverhaal, “Een kindermond staat nooit stil” (童言无忌).

In dat stukje haalt ze de 汤圆aan.

童言无忌 maakt deel uit van een bundel kortverhalen geschreven tussen 1939-1947, haar meest creatieve periode.

In deze novelle haalt Zhang Ailing zich haar kinderjaren weer voor de geest, heerlijke en tegelijk pijnlijke herinneringen, vol tedere naïviteit . Onderwerpen als geld, mode, eten, gentlemen, haar broertje…komen aan bod:

…’Omdat mijn moeder dolgraag kleren liet maken bromde mijn vader altijd: ‘Een mens is meer dan een kleerhanger!’ Eén van mijn vroegste herinneringen is het beeld van mijn moeder die voor de spiegel een jade broche op haar korte groene jasje aan het spelden was. Ik stond naast haar en keek vol bewondering op. Ik was afgunstig en kon niet wachten tot ik groot was. Ik zei: ‘Als ik acht ben wil ik krullen in mijn haar, als ik tien ben wil ik op hoge hakken lopen, als ik zestien ben eet ik kleefrijst in lotusbladeren en soep van zoete rijstebloemballetjes, 汤圆, en alles wat slecht is voor de spijsvertering.’ …