Maandelijks archief: mei 2012

Studieijver en examenkoorts

Gaokao
高考

In China start op 7 juni de gaokao, “het grote examen”. Het met succes afleggen van dit examen is een vereiste om tot het hoger onderwijs te worden  toegelaten.
Dit examen duurt drie dagen, van 7 tot en met 9 juni en dit sinds 2001. Het verkeer rond de diverse examencentra wordt drie dagen lang geblokkeerd, de politie tracht alle lawaai te voorkomen. Deze drie dagen betekenen voor de studenten misschien wel de meest stresserende periode van hun leven. Slechts een grote helft van de examinandi zal slagen…


Het nationaal toelatingsexamen tot hoger onderwijs ziet het licht parallel met de oprichting van de grote universiteiten in het moderne China van het begin van de vorige eeuw. Dit examen wordt verdergezet na het ontstaan van de Volksrepubliek China in 1949.

In 1952 wordt het toelatingsexamen in alle provincies gelijkvormig gemaakt. In 1958 wordt het getroffen door de Grotre Sprong Voorwaarts waardoor de gelijkvormige rekrutering wordt vervangen door afzonderlijke rekrutering door individuele of tertiaire onderwijsinstellingen. In 1962 komt er kritiek op dit examen en in juli 1966 wordt het officieel afgeschaft. We zijn in het begin van de Culturele Revolutie die tien jaar zal duren en waarbij de studenten door Mao naar het platteland worden gestuurd om er “heropgevoed” te worden door er als landbouwers te werken.

Na de Culturele Revolutie, in 1977, beslist Deng Xiaoping het examen opnieuw te laten doorgaan en het jaar daarop worden de examenvragen voor het hele land dezelfde.
De examenstof gaat over de vakken Chinees, wiskunde, wetenschappen of kunst, alsook vreemde talen als Engels, jJans, Frans, Spaans en Russisich.

De Gaokao is het belangrijkste examen in China en grijpt thans maar eenmaal  per jaar plaats. Dit brengt vanzelfsprekend heel veel stress mee voor studenten en docenten. De docenten hopen op een zo hoog mogelijk examencijfer voor hun studenten en drillen ze dus op een spartaanse wijze wat gepaard gaat met heel veel oefeningen.
De studenten leggen examen af van 9 tot 11:30 en van 15:00 tot 17:00. De druk is zo groot dat ze wel vaker in hun klaslokalen  studeren met intraveineuze toediening van aminozuren voor extra energie! Aan studentes wordt soms de pil toegediend om in die periode niet te menstrueren…


Depressie en suicide als gevolg van dit alles zijn dus niet verwonderlijk.
Studenten die te laag scoren krijgen geen toegang tot hoger onderwijs of moeten zich inschrijven in privé-, dus dure scholen, wat voor minder begoede families onbetaalbaar is.
Slechts de studenten met de hoogste score (de score loopt van 100 naar 900 punten)  zullen aanvaard worden in het hoger onderwijs en mogen kiezen naar welke universiteit ze zullen gaan. In Beijing zijn de meest gegeerde universiteiten Beida (Beijing Daxue) en Qinghua.

Dit examensysteem berust op het assimileren en het opeenstapelen van heel veel kennis die in één jaar wordt opgedaan.
Kwaliteiten als overdenking en analyse worden hier niet geëvalueerd zoals bvb.bij de baccalauréat in Frankrijk.


En laten we de stress niet vergeten van de ouders die zich dikwijls heel veel opofferingen hebben getroost en voor wie het al of niet slagen van hun enig kind ook de levenskwaliteit van hun oude dag zal bepalen!

Een Chinese cartoon…het derde deel is uit

Une vie chinoise :
 Le temps de l’Argent
Mijn blog van 1 november 2010 behandelde de twee eerste delen van “Une vie chinoise”:  “Le temps du père” en ‘Le temps du Parti”. Ik verslond ze in een mum van tijd!
Onlangs las ik het derde deel van de trilogie, “Le temps de l’Argent”.
Op het eerste blad staat de melding:” de Xiao Li à Lao Li”, van kleine Li naar oude Li.
Is het streven van de Chinese maatschappij naar rijkdom in de jaren 1980 verantwoordelijk voor Li’s ouder worden?


De twee eerste delen schetsten ons een instabiel China waarin overleven niet zo evident was, denk maar aan de Grote Sprong voorwaarts en de culturele Revolutie om slechts twee voorbeelden te noemen. Het leven was hard maar iedereen had recht op een “ijzeren kom”, een systeem waarbij de Staat de zorg voor het individu volledig op zich nam. Dit gebeurde via de danwei, de working unit, het orgaan waar elke Chinees toe behoort.

Na de culturele Revolutie (1966-1976) startte Deng Xiaoping in het begin van de jaren 1980 met een politiek van economische opening en ontwikkeling. Speciale economische zones ( Zhuhai en Shenzhen waren de eerste) werden geopend om buitenlandse kapitalen en technieken aan te trekken. Het doel van Deng Xiaoping was (een deel van) de Chinese bevolking rijk te laten worden. De “ijzeren kom” veranderde in een “aarden kom”. De bestaanszekerheid werd dus niet meer voor iedereen vanzelfsprekend.
In “Le temps de l’Argent”  leren we hoe durf,vernuftigheid, slimheid kan leiden tot rijkdom, een rijkdom die op haar beurt op elk moment kan overslaan naar bankroet…
Vele lagen van de bevolking komen hier aan bod: een schroothandelaar, een eigenaar van snookers, een masseuse, de eigenaar van een groot bedrijf in mineraalwater…a chinese dream comes true.


Een pluspunt voor de trilogie is het realisme waarmee de Chinese maatschappij wordt geschilderd, aan de hand van tekeningen die dit aspect benadrukken.
Indien je weinig of niets afweet van China’s bewogen geschiedenis is het lezen van “Une vie chinoise” een heel goede manier om, in gecondenseerde vorm, veel te vernemen over dit land.
Maar om China écht te kennen moet je ernaar toe, moet je er leven, tussen de Chinezen en als de Chinezen.

“Une vie chinoise”
3. Le temps de l’Argent
Li Kunwu-P. Ôtié
Kana (Dargaud-Lombard s.a.)

Deze trilogie behaalde de « Prix Ouest-France » in 2010 alsook de “Prix Château de Cheverny de la Bande dessinée historique » in 2010

De twee eerste delen zijn reeds vertaald naar het Nederlands en uitgegeven door
Oog & Blik/ De Bezige Bij.