Pekinees ontbijt
北京早点

Een Chinees ontbijt is voor veel westerlingen een echte marteling: noedels, pikante ingelegde groenten, lauwe zure sojamelk: bij de gedachte alleen beginnen de “langneuzen” te huiveren…Vele hotels in China proberen dan ook dit cliënteel op een “westers ontbijt” te vergasten, dat al even slecht is als het “oosters ontbijt” dat Aziaten in bepaalde westerse hotels voorgeschoteld krijgen.
Maar ik mag natuurlijk niet veralgemenen: in het 4-sterrenhotel Yunshan in Chengde was alles top: van de verschillende soorten brood (zelfs volkoren!) en briochebroodjes, gekoelde boter, koffie, scrambled eggs, beans and bacon, tot de honing en confituren toe. Ik stond versteld van de know-how van de koks!
Ik eet heel graag een Chinees ontbijt maar ik ben verwend omdat in “mijn straat”, Huguosidajie护国寺大街, een heerlijke xiaochi ( eettent, snackbar) huist, de beste van Beijing: Huguosixiaochi护国寺小吃.

Huguosi, de tempel dus, bestaat niet meer. De grote variëteit aan traditionele eettentjes die van generatie op generatie werden overgebracht wel.
In 1956 stichtte het gemeentebestuur van Beijing de Huguosi Xiaochi, waar een tiental traditionele koks uit die eettentjes,  werden ondergebracht.

In de snack kan je terecht vanaf 5:30 ’s morgens tot ongeveer 10:00 ’s avonds.

Ik zal me beperken tot een korte bespreking van een klassiek ontbijt in Beijing daar een Chinees ontbijt varieert van streek tot streek.
In Huguosi Xiaochi eet je ter plekke of koop je een meeneemontbijt, zoals ik.

In de categorie “vloeibaar voedsel” geniet ik van:

Zhou 粥een soort warme porridge gemaakt van rijst, gierst en maïsbloem verrijkt met stukjes kip of varkensvlees, stukjes duizendjarige eieren, prei, gember en nog meer ingrediënten

Miancha 面茶 warme soep van geroosterde gierstbloem en sesampoeder overgoten met een goddelijk sesamsausje: een must! Mijn favoriet!

Doufutang 豆腐汤hete bouillon met stukjes gefrituurde tofu

Douzhi  斗志koud, zuur sap van mungobonen, het enige wat ik niet lust!

Jidanbing  鸡蛋饼een dunne omelet-pannenkoek met fijne stukjes courgetten: verslavend lekker!

Shaobing  烧饼een rond broodje bedekt met sesamzaadjes

Naar gelang de periode van het maanjaar (de traditionele feesten) serveert de “snackbar”:  tangyuan 汤圆(hoeft niet meer voorgesteld te worden!) niangao 年糕(een zoet gebak gemaakt van kleefrijstbloem of gierstbloem dat wordt gestoomd of gefrituurd en dat als nieuwjaarsgeschenk wordt aangeboden), zongzi 粽子(een pyramide van kleefrijst in bamboeblad met als vulling rode bonenpasta, eend, Chinese dadels …die wordt  gegeten op de 5° dag van de 5° maand van de maankalender),  yuebing月饼 ( mooncakes gevuld met …vanalles: ieder jaar komen er meer extravagante fillings, ze worden gegeten op de 15° dag van de 8° maanmaand) laba zhou腊八粥 ( zhou met 8 verschillende ingrediënten: waaronder Chinese dadels, lotuszaden, bonen, longan en gingko, deze speciale zhou eet men de 8° dag van de 12° maanmaand om de geesten te danken voor de goede oogst)

Mijn geliefkoosde schrijver Lao She kwam graag eten in de snack van “mijn straat”. Hij was dol op wowotou 窝窝头: een conisch broodje van maisbloem dat doet denken aan een vogelnestje en dat ook heel begeerd werd door keizerin Cixi.
Lao She schreef heel wat stukjes over die xiaochi.

Ik zoek een leuk kortverhaal voor jullie uit dat jullie in mijn volgende blog kunnen lezen….

Xiaochi: Chinese snacks 小吃

In China betekent het woord xiaochi : “kleine,  goedkope gerechtjes”.
Je vindt ze terug op de menukaart van elk restaurant maar je kan ze ook verorberen in specifieke eethuisjes met jarenlange faam, laozihao 老字号.

Keren we eerst even terug naar het Beijing van voor 1949. Dag en nacht kon je er de kreten van de venters horen. Zij wier kreten begeleid werden door handkleppers verkochten pruimensap, zij die twee kleine koperen kommen tegen elkaar sloegen verkochten dadels en zoete versnaperingen…  (hieronder een verkoper van tanghulu, gecarameliseerde appeltjes op een stok)

 Na verloop van tijd gingen de rondtrekkende venters zich settlen in eethuisjes die later zouden bestempeld worden als  laozihao. Letterlijk betekent dit woord: een sinds jaren lang bestaande zaak met een gevestigde reputatie. Dit betreft natuurlijk niet alleen gerenomeerde restaurants maar ook apotheken zoals Tongrentang 同仁堂, old-fashioned schoenenwinkels met schoenen in stof als Neiliansheng 内联升of nog theemakelaars als Zhangyiyuan 张一元waar de eerste flush van dure thee in de ijskast wordt bewaard …Alle waren geconcentreerd rond Qianmen, een van de levendigste wijken van het oude Beijing die vooral bekend stond voor zijn oude eettenten die van generatie op generatie werden overgedragen. In zo’n laozihao kon je vanalles eten gaande van gekookte ingewanden, schaapfondue, dikke soep met varkenslever tot zoete kleefrijst.
Tot voor enkele jaren prijkten de laozihao fier in de hutongs van deze levendige buurt. Bij de apotheek, de schoenenwinkel en de theemakelaar kan je nog steeds terecht…

Jammer voor de eetttentjes dat Beijing werd verkozen voor de Olympische Spelen van 2008.
De algemene roep “New Beijing, New Olympics” bracht een vreselijke en onherroepelijke metamorfose van de wijk met zich mee: de oude, historisch geladen wijk werd gesloopt en vervangen door een remake “op de manier van vroeger”. Disneyland op zijn Chinees!
Begin 2006 zagen de fiere eigenaars van de laozihao met lede ogen hun eethuizen voorgoed verdwijnen. Maar in juni van hetzelfde jaar vonden ze onderdak in een grote traditionele courtyard  bij het Houhaimeer. Het werd Jiumen Xiaochi 九门小吃gedoopt, naar de naam van de negen oorspronkelijke poorten in de oude stadsmuur.

Het is leuk er even binnen te wippen na een of ander bezoek aan de talrijke bezienswaardigheden in de buurt (het vroegere huis van Song Qingling, Madame Sun Yat-sen, ligt er juist naast).
Bij  de ingang van Jiumen Xiaochi  koop je een kaart dat je oplaadt voor een minimumbedrag van 50 RMB. Je wandelt langs de stalletjes en betaalt je gerechtjes met je kaart: eenvoudig en snel. Is het bedrag op je kaart niet op, dan wordt je het verchil terugbetaald.

Een vijftienttal laozihao hebben daar hun intrek gevonden. Een ervan zal ik even voorstellen: Baodu Feng爆肚冯  of “snelgekookte pens van de familie Feng”.
De familie Feng bereidt pensen sinds de Qingdynastie (1644-1911). Mijnheer Fengs  grootvader had een straatnegotie onder een brug naast de Drum Tower. Zijn stalletje had veel succes bij de banierdragers, de eunuchen en de Mantsjoe hoogwaardigheidsbekleders. Vroeger was pens geen goedkope dis, het was een fijnproeversgerecht voor de geprivilegieerde klasse. De penseetstal werd zo bekend dat Fengs grootvader in de Verboden Stad werd uitgenodigd om er zijn specialiteit voor de keizer te bereiden. Die bestond uit niet minder dan zeven soorten lamspensen, alle op een verschillende manier klaargemaakt. De dipsaus is nog steeds een goed bewaard familiegeheim maar we weten dat het o.a. sesampasta en gefermenteerde tofu bevat…
Chinese snacks, xiaochi, kan je slechts in China eten. Je hebt er nooit genoeg van want er is zo’n grote diversiteit aan smaken en…daar het slechts “kleine gerechtjes”, zijn kan je van vele verschillende soorten proeven!