In de Musée Guimet  (Parijs) loopt een boeiende tentoonstelling over de Indische, Chinese en Tibetaanse geneeskunde waarin niet minder dan 300  zeldzame voorwerpen kunnen bewonderd worden.

Deze drie vormen van geneeskunde krijgen de naam van ‘holistische geneeskunde’, dit wil zeggen dat de patiënt op een globale manier wordt behandeld om een perfect evenwicht tussen lichaam en geest te bereiken. Deze holistische geneeskunde werkt vooral preventief: een goede dokter moet er voor zorgen dat zijn cliënt niet ziek wordt, dat alles in balans blijft.
‘In de Aziatische geneeskunde zijn ziekteverschijnselen slechts uiting van een innerlijk onevenwicht van de energetische flux. Maar, in een wereld waar geneeskunde en godsdienst zo nauw met elkaar zijn verbonden, worden ziekteverschijnselen ook aangezien als mogelijk gevolg van een demon of een vloek.’

In vele Aziatische landen zijn geneeskunde en magie onafscheidelijk, zo ook ‘dokters’, sjamanen en exorcisten.

In de tentoonstelling leren we het verschil tussen Chinese en westerse massage, het verschil tussen moxibustion en cupping, hoe bepaalde yogaposturen inwendige organen kunnen ‘masseren’…

Maar deze tentoonstelling is vooral een gelegenheid om prachtige voorwerpen te zien die weinig worden tentoongesteld: mooi geborduurde kinderkledij en kinderschoentjes om het kind te beschermen tegen ziekte en gevaar zijn daar een voorbeeld van.

Deze tentoonstelling is dus eerder esthetisch dan klinisch, ze nodigt de bezoeker uit tot andere denkwijzen en andere manieren om de wereld te benaderen.

Tijdens de zomer is er op de rooftop van de Guimet een pop up waar je kunt genieten van heerlijke Aziatische fastfood en waar de bamboes je uitnodigen tot meditatie.

De tentoonstelling loopt nog tot 18 september 2023 in de musée Guimet
6, Place d’Iéna, 75116 Paris

Groen: in het oude China bracht het dragen van een groene hoed ongeluk: de ambtenaren van lage rang droegen immers groen. Temeer daar, tijdens de Oostelijke Handynastie (25-220 na C.), mannen die vrouwelijke familieleden als prostituees deden werken, verplicht waren om een groene sjaal of een groene hoed te dragen. Nu zegt men van een man dat hij een groene hoed draagt als hij door zijn vrouw bedrogen wordt.

Wanneer Chinezen kwaad worden slaat hun gezicht niet rood uit maar groen. Van in de oudheid dacht men dat de emoties gekoppeld waren aan de organen van het lichaam en dat de lever groen was; iemand die kwaad werd kwetste zijn lever en dit was op zijn gezicht te zien.

Zwart wordt dikwijls geassocieerd aan duisternis alsook aan een slecht humeur zoals zijn gezicht was zwart.
Goederen met een zwart hart staan symbool voor slechte kwaliteit. Zoals bij ons bestaat ook in China een zwarte markt, met dezelfde betekenis.

Grijs wordt beschouwd als vaag en onduidelijk. Zoals bij ons is een dag zonder zon een grijze dag. Maar grijs betekent ook onduidelijk of illegaal: zo kunnen een industrie of een salaris grijs zijn.-

Geel is de keizerlijke kleur bij uitstek: deze kleur mocht slechts door de keizer worden gedragen en werd het symbool voor de adel. De kleur geel werd toen geassocieerd met optimisme en geluk. Nu wordt geel niet meer geassocieerd aan koningschap of adel.

In China associeert men soms geel met ziekte. Een onaantrekkelijke oude vrouw wordt soms ook wel  huanglianpo of vrouw met een geel gezicht genoemd. In Stories of the Sahara bestempelt de schrijfster Sanmao zichzelf ironisch als een huanglianpo: wanneer haar man thuiskomt van het werk roept hij gewoon dat hij honger heeft en snel aan tafel wil gaan, zonder haar zelfs te bekijken!

En tenslotte nog dit. In het begin van de Republiek China (1911-1949) werd geel gebruikt voor vulgair: geel journalisme betekende vulgair nieuws. Ondertussen is die mooie keizerlijk kleur nog dieper gevallen en staat nu voor pornografie! Gele boeken, gele films!

De meesten onder ons weten dat de kleur ‘rood’ betekenisvol is in de Chinese cultuur. Deze kleur straalt vreugde en energie uit en staat daarom ook symbool voor het huwelijk; een bruid draagt traditiegetrouw een rode jurk op haar bruiloft.
Maar rood heeft ook nog andere betekenissen, net zoals andere kleuren. Volgen hier enkele voorbeelden.

Rood staat symbool voor voorspoed en wordt gebruikt in tal van gelukwensen door middel van een rode kaart en daarbij liefst nog een rode enveloppe ook.

De kleur van de gewaden van de ambtenaren in Oud China duidde hun positie aan: de hoogst geplaatste ambtenaren droegen paars en rood, kleuren die succes betekenden.

Rood wordt nu nog gebruikt om aan te geven dat iets  populair of trendy is: een rood evenement is dus een leuke gebeurtenis, zoals een huwelijk of een verjaardag. Wat betekent een wit evenement? Het tegenovergestelde!

Wit wordt beschouwd als een onfortuinlijke kleur en wordt gedragen bij begrafenissen: de familieleden van de overledene dragen wit zoals wij zwart dragen. Schenk ook geen witte bloemen aan een Chinese gastvrouw.

Acteurs van Peking Opera kleuren hun gezicht naar gelang de persoonlijkheid en het karakter die ze moeten voorstellen: rode gezichten stellen goede karakters voor, wit geschilderde gezichten staan voor boosaardigheid.

In verband met wat we zegden over de kleur van het kleed van een Chinese bruid: ten gevolge van de globalisatie dragen steeds meer bruiden een witte jurk, symbool van zuiverheid, maar tijdens de huwelijksreceptie dragen ze traditiegetrouw toch een rode jurk.

Blauw is een ‘taboekleur’, vooral in Guangdong, Hong Kong en Macau waar deze kleur gebruikt wordt bij traditionele Chinese begrafenisceremonies.

In 2019 worden drie Chinese prostituées in het Parijse Belleville vermoord. De prostituees lijden er steeds meer onder geweld en agressie. Deze kleine gemeenschap van Chinese sekswerkers besluit zich te beschermen door het oprichten van  een zelfhulpgroep: les Roses d’acier. De roos staat symbool voor vrouwelijkheid; acier, staal, staat voor dapperheid.

Juridische ateliers, het uitdelen van alarmtoestellen, een solidariteitskas…zullen bijdragen tot een betere bescherming.

Rémi Yang (1996), geboren uit een Chinese vader en een Franse moeder, is een onafhankelijke journalist die op maatschappelijke kwesties werkt. Dankzij volharding en misschien ook het feit dat hij half-Chinees is, lukt het Yang om zich in deze heel gesloten kring te introduceren. In zijn boek hierover volgen beschrijvingen van het dagelijkse leven en werk van de seks werkers, de taalbarrière, de perversiteit van de klanten, het heimwee naar hun familie.
De vrouwen, haast allen van middelbare leeftijd of zelfs nog wat ouder, kwamen naar Parijs om de levensstandaard van hun familie in China te verbeteren dankzij hun harde werk en een eerbare job; de mensensmokkelaars van de ‘reisagentschappen’ deden hen geloven dat er volop werk was en dat geld heel gemakkelijk werd verdiend. Heel snel kwamen deze vrouwen tot het inzicht dat dit een utopie was en besloten ze  te gaan werken als prostituée om snel veel geld te verdienen en zo vlug mogelijk naar China thuis te keren om er een of andere handel of restaurant te starten.

Vreugde en solidariteit komen in dit boek ook aan bod. Yang vertelt in een interview dat hij samen met hen in een eettentje in Belleville ging eten en dat na het delen van lekkere schotels en heel wat Tsingtao biertjes zijn ‘journalisten vernisje’ steeds meer afschilferde. De samenkomst werd bijna een familiaal moment waar veel werd gelachen; hij voelde zich omringd door Chinese tantes!

Roses d’acier
Chronique d’un collectif de travailleuses du sexe chinoises
Rémi Yang
Editions Marchialy, groupe Delcourt, 2023

In het midden van de jaren 1860 was het bestaande spoorwegnetwerk in de VS beperkt tot de oostelijke helft ervan (zie kaart). Het duurde toen ongeveer zes maanden om van de Mid-West naar de westelijke kust te reizen. Daarom besloot President Lincoln een spoorweg te laten bouwen die de expeditie tot slechts één week zou beperken. Dat was tijdens de Secessie oorlog (1861-1865).

Twee spoorwegmaatschappijen waren in de run: de Central Pacific Railroad Company bouwde in het westelijk deel vanuit Sacramento (zie blauwe peil op de kaart), de Union Pacific Railroad Company in het oostelijk deel vanuit Omaha (zie rode peil op de kaart). Het was een race tussen de twee om zoveel mogelijk spoorlijn te leggen. Daarvoor waren veel arbeiders nodig. De Central Pacific Railroad Company gebruikte hiervoor de hulp van Chinese immigranten.

De meesten onder hen kwamen uit de zuidelijke provincie Guangdong. Oorlogen, hongersnood, werkloosheid teisterden de provincie midden de jaren 1800. De Golden Rush naar Californië evenals werkgelegenheid in mijnen en boerderijen in Zuid-Amerika dreef vele Chinezen de Stille Oceaan over te steken. Velen onder hen vonden werk in de westelijke Railroad Company die op haar beurt steeds meer een beroep ging doen op Chinese immigranten en zelfs rekruteerde in China. Dat was de situatie in 1865. Overvolle boten migranten brachten de inwijkelingen naar de VS waar ze heel hard zouden gaan werken om geld naar hun families te sturen. Uiteindelijk werkten 15.000 Chinezen aan de constructie van de spoorweg.

Ze werkten er in de extreme condities: extreme hitte in de zomer, sneeuwstormen in de winter waarbij onverwachte ijslawines hele kampen Chinese arbeiders onder het ijs bedolfden. Ook het verplicht gebruik van nitroglycerine bij de bouw van de spoorweg maakte wekelijks vele slachtoffers…

Naast het uitbuiten van de Chinezen had de constructie van de ‘Railroad’ een andere donkere kant. De Lakota, Shoshone en Cheyenne stammen vochten om hun volk te beschermen tegen die spoorwegbouwers die hun territorium binnendrongen. Het kappen van bomen, het opblazen van bergen, en vooral de vernietiging van het wildleven met het uitroeien van de bizons, had negatieve weerslag op de volksstammen van de Great Plains die afhingen van de bizons voor hun voedsel, kledij en onderdak.

De Chinese arbeiders bewezen hun bazen dat ze harde werkers waren en dat ze zelfs meer konden doen dan van hen werd verwacht. Maar dat bespaarde hen geen discriminatie, zowel van hun bazen als van hun ‘blanke’ medearbeiders.
Hoewel ze langere uren klopten en gevaarlijker werk deden, werden ze minder betaald dan de ‘blanken’.

Op 10 mei 1869 hadden de werkers van de Central Pacific 460 kilometer spoorweg door de Sierra Nevada en de Great Basin Desert aangelegd. Ze groeven 15 tunnels. De werkers van de Union Pacific legden 724 kilometer aan, door de Rocky Mountains en de Great Plains. Beide partijen ontmoeten elkaar met een grote ceremonie op Promontory Summit (Utah), de Golden Spike Ceremony,  , waarbij de laatste nagel…van goud was. Dit was het einde van een negen jaar lang durend project.

Wat deden deze Chinese arbeiders nadien? Velen onder hen bleven in de VS spoorwegen aanleggen, anderen werkten in de landbouw of openden een winkel. Maar naarmate ze een nieuw leven begonnen in de VS nam de discriminatie tegenover hen toe.
In 1882 kwam de Chinese Exclusion Act, een wet die Chinese immigranten verbood de VS binnen te treden. Deze wet werd pas 61 jaar later afgeschaft maar blijft nog vandaag een zwart punt in de geschiedenis van de ‘Chinese Amerikanen’.

Yung Wing 容闳 (1828-1912) was de eerste Chinees die zijn diploma buiten China behaalde.

Hij werd geboren in een arme familie in Nanping, Guangdong. Hij liep school bij missionarissen waar hij Engels leerde en kennis maakte met Engelsen en Amerikanen. Toen Yung Wing negentien was, keerde de directeur van zijn school, dominee Brown, terug naar de VS en nam drie leerlingen met zich mee naar Massachusetts, waaronder Yung Wing. Hij leefde er in de familie van Brown. Op college blonk hij uit in de Engelse taal en het schrijven van essays…

In 1852 kreeg Yung Wing de Amerikaanse nationaliteit. Vier jaar later huwde hij met Mary Louise Kellogg. Ze kregen twee zonen.

De confrontatie met het Westen had Yung Wing bewust gemaakt van de problemen die China moest trotseren. Hij wou iets voor zijn vaderland doen…
Na het behalen van zijn diploma in 1854 kon hij in Yale blijven maar hij verkoos terug te keren naar China waar hij eerst werkte als theehandelaar, nadien als vertaler. Gedurende heel die tijd broeide bij hem een idee: het stichten van de Chinese Educational Mission (CEM) (zie vorige blog).

De jonge Chinezen die in het kader van de CEM naar de VS mochten komen, moesten er wetenschap en technologie studeren, in die tijd onbestaande in China. Ze leefden in Connecticut, in warme families die vriendelijk voor hen waren. Maar, wegens hun lange vlechten, opgelegd door de Chinese regering, werden ze eenmaal buitenshuis uitgelachen voor ‘Chinese meisjes’. Yung Wing bekwam van de Chinese regering dat de jongens Westerse kledij mochten dragen en hun haar kort mochten laten knippen. Yung Wing was trots op de jongens van de CEM.

In 1881 startte in de VS een immigratiebeperking en enkele jongens werden zelfs uit de school gezet door anti-Chinese activisten. Dit was het einde van de CEM, na amper negen jaar.

Yung Wing reisde dikwijls tussen de VS en China. Toen zijn vrouw stierf in 1886, keerde Yung Wing terug naar de VS en zorgde er voor zijn zonen.

In deze tijd had de Chinese Exclusion Act van 1882, die Chinese arbeiders tien jaar lang toegang tot de VS verbood,  zoveel veranderd dat het Yung Wing en andere Chinezen bijna onmogelijk werd in de VS te verblijven. In 1898 werd hem zijn Amerikaans burgerschap afgenomen zodat hij illegaal de VS moest binnentreden om zijn zonen te zien.

Op het einde van zijn leven bleef Yung Wing China behartigen. In 1912, bij de stichting van de Republiek China, nodigde Sun Yat-sen hem uit om deel uit te maken van de nieuwe regering. Hij wees de uitnodiging af. Hij stierf hetzelfde jaar.

Yung Wing gaf zijn gedachtengoed door via de studenten van CEM en zijn zonen die veel verwezenlijkten voor hun vaderland.
Later eerde Yale University hem met een standbeeld voor de Sterling Memorial Library.

In New York bezocht ik een klein maar heel interessant museum dat 200 jaar geschiedenis van Chinese immigranten in Amerika illustreert.

Het museum werd gesticht in 1980, in Manhattan Chinatown, door de historicus John Kuo Wei Tchen en de activist Charles Lai. Doel van het museum was het publiek in te lichten hoe de Chinezen naar Amerika waren gekomen en welke ontberingen ze te verduren kregen.
In januari 2020 werd het museum, toen gelokaliseerd in Mulberry street, door een brand verwoest. De 85.000 voorwerpen werden beschadigd maar gelukkig werd 95% ervan gered. Nu is het museum gelegen in 215, Center Street.

Het museum brengt jaarlijks een tijdschrift uit: MOCA HEROES. Het eerste nummer (2019) gaat over Yung Wing.
Yung Wing (1828-1912) werd in China geboren, studeerde in de V.S. en studeerde af in Yale University. Studeren in het buitenland was heel belangrijk voor Yung Wing. Hij wou Chinezen helpen hetzelfde te doen en stichtte daarom, in 1871, de Chinese Educational Mission (CEM). 120 jongeren kwamen alzo de V.S. binnen met het doel al hun V.S. ervaringen bij hun terugkeer naar het vaderland te kunnen delen. Net als Yung Wing studeerden ze Engels, leefden er zoals Amerikanen, deden aan sport en leerden alzo meer over de westerse wereld.
Dit project was totaal nieuw voor China. Het werd afgebroken na amper 9 jaar, maar vele studenten, eenmaal terug in China, voerden Yung Wing’s pedagogische dromen uit.

In een volgende blog vertel ik hoe Yung Wings avontuur begon.

‘Het leven is even kortstondig als een dovende kaars in de wind.
Het kan vandaag vrolijk zijn en morgen al voorbij.’

Een zin uit de film ‘The Silent Holy Stones’

Deze zin uit Pema Tsedens eerste film The Silent Holy Stones, voelt nu profetisch aan.

Pema Tseden is overleden. Op 7 mei vierde deze titaan van films in het Tibetaans en tegelijk het boegbeeld van de Tibetaanse New Wave, jonge filmmakers op zijn persoonlijk WeChat account. Enkele uren later overleed hij schielijk. Hij was amper 53 jaar.

The Silent Holy Stones, in 2005 uitgekomen, was een mijlpaal in de geschiedenis van de Tibetaanse film. Nadien regisseerde en produceerde Tseden niet enkel twaalf films, hij was tegelijk ook een promotor van de Tibetaanse cinema en ondersteunde de carrière van vele jonge Tibetaanse filmmakers als Dargye Tenzin, Khashem Gyal en Lhapal Gyal.

Pema Tseden was vertaler Chinees-Tibetaans alsook een gelauwerde schrijver, denk maar aan Neige en J’ai écrasé un mouton (zie blogs 13/2/2013, 24/10/2022, 25/10/2022 en 21/11/2022).

Volgen hier vijf films die online te bekijken zijn:

The Silent Holy Stones (2005) is het verhaal van een jonge lama die naar huis terugkeert voor nieuwjaar.

Soul Searching (2009), winnaar van de Jury Grand Prix op het 12^e Shanghai International Festival, gaat over Tibetaanse opera of lhamo.

Tharlo (2015) gaat over een analfabete herder die passages uit de Tibetaanse versie van het Rode Boekje op commando kan voordragen.

Jinpa (2018), waarvoor Tseden de Orrizonti Award for Best Sceenplay in Venetië ontving, is een sprookje over verlossing (redemptie).

En tenslotte Tsedens laatste film, Balloon (2019), een film waarin een vrouw gevangen zit tussen gezinsplanning en het Tibetaans geloof. Balloon is één van de novellen uit J’ai écrasé un mouton, een tegelijk aandoenlijk en hilarisch kortverhaal.

De Made in China Festival 2023 Poetry avond bestond dit jaar uit een lezing van Maghiel van Crevel, gewijd aan een aparte vorm van hedendaagse poëzie: de poëzie van de migranten arbeiders in China. Dagong heeft twee betekenissen: 1) zijn geboortestreek verlaten om heel ver vandaar werk te vinden, bv. werken als ambtenaar in een groot bedrijf
2) arbeid uitvoeren voor anderen, een arbeid die gevaarlijk kan zijn en geen bestaanszekerheid noch toekomst verzekert. De dagong wenxue gaat over die groep.

Dankzij de arbeid van honderden miljoenen migranten arbeiders kon en kan China haar droom van razend snelle economische groei verwezenlijken. Deze verandering van de maatschappij heeft een nieuwe vorm van poëzie tot leven gebracht, met name deze van de migranten arbeider als een document over de ontbering van de arbeiders achter China’s economisch mirakel.
Ontbering en sociale onrechtvaardigheid zijn de meest voorkomende thema’s. 300 miljoen mensen verlieten noodgedwongen hun dorp op zoek naar economisch welzijn. Ze vonden werk in de industrie, de bouw, als koerier, als seks werker…
Velen werken onder condities die wel slavernij lijken: lage lonen, overuren, onterende contracten, gevaarlijke werkcondities. In 1993 kwamen tijdens een brand in een fabriek in Zhili meer dan 80 vrouwen om, 50 werden ernstig verbrand. Reden daartoe was dat de eigenaars van de fabriek de ramen van de werkruimtes en de slaapzalen met ijzeren staven hadden ‘beveiligd’ en alle uitgangen, inclusief de nooduitgangen, aan de buitenkant op slot hadden gedaan.
Ook bij Foxconn in Shenzhen waren de werkomstandigheden zo meedogenloos dat, in de vroege jaren 2010 meer dan vierentwintig arbeiders zelfmoord pleegden. Een van hen was Xu Lizhi die vanuit een venster van de zeventiende verdieping sprong.
Deze vierentwintigjarige arbeider was, sinds hij bij Foxconn startte, begonnen een steeds hopelozer en morbide poëzie te schrijven. Zijn suïcide zou hem internationale faam opleveren!

Wat drijft die arbeiders, die tot 14 uur per dag zwoegen om na het werk poëzie te schrijven? Paradoxaal is het juist dat zware werk dat hen ertoe aanzet zichzelf nog meer te overtreffen, dit mensonterende werkritme zet hen ertoe aan te schrijven alsof er geen ‘morgen’ meer is.
Het spreekt vanzelf dat de meeste dichters hun werk laten verschijnen in niet-officiële tijdschriften, blogs enz. daar ze gecensureerd zijn.

Twee van hen, de dichter Xiao Hai en de dichteres Zheng Xiaoqiong, maken uitzondering op de regel.
Onlangs vertaalde Silvia Marijnissen een gedichtenbundel van Zheng Xiaoqiong: aangrijpende kreten van een arbeidster aan de montageband: het werken tegen de klok, de seksuele intimidatie, het wachten op zondagnamiddag met de ontgrendeling van de deuren van de fabriek…

Hieronder een gedicht van Zheng Xiaoqiong (prachtig vertaald door Sylvia Marijnissen)

KINDARBEIDER UIT LIANGSHAN

het leven is verbijsterend     het tijdperk wordt langzaam
blind     een veertienjarig meisje staat met ons
aan de lopende band met daarop de vermoeidheid van deze tijd
soms     wil ze niets liever dan terugkeren naar haar geboortestreek in Sichuan
hout hakken     gras snijden     wild fruit en wilde bloemen plukken
uit haar magere blik spreekt verlorenheid     ik weet niet
hoe ik dat zou kunnen uitdrukken     behalve:
kinderarbeid     of zuchten zo dun als papier
haar blik kan elke lieve ziel breken
waarom wordt het weinige beetje medelijden
door de machines van de lopende band kapot gewalst?
haar net iets tragere bewegingstempo wekt vaak
het gevloek van de voorman     haar tranen vallen niet
ze vullen haar ogen     “ik ben groot
mag niet huilen”     zegt ze bloedserieus
zo verbijsterend     van haar kindertijd resteren alleen nog
herinneringen     ze heeft het over dingen uit de bergen, zoals hellingen
blauwe meren     slangen     koeien
misschien is het leven het vinden van een weg te midden van verbijstering
om terug te keren naar het leven zelf     soms toont haar donkere gezicht
een blik van minachting voor een ploegmaatje
dan wijst ze naar een ander meisje, zwakker dan zijzelf, en zegt:
“zij is jonger dan ik     maar zij moet ’s nachts met mannen slapen”

(Uit Vrouwelijke migrantenarbeiders, 2012)

‘Moneyboys’ was de prachtige afsluiter van het Filmfestival van Made in China 2023: een aangrijpend verhaal dat zich afspeelt in de wereld van de homo prostitués.

De jonge homo Fei leeft samen met zijn vriend Xiaolai in een grote stad. Hij prostitueert zich om geld te kunnen sturen naar zijn zieke moeder die in een klein dorp woont.
In China worden homoseksualiteit en prostitutie onderdrukt. Politiecontroles en huiszoekingen hangen Fei dus continu boven het hoofd maar het grootste gevaar komt soms van zijn klanten.

De film bestaat uit twee delen en start in het appartement van de twee jongens.
Op een ochtend komt Fei bebloed naar huis na een nacht te hebben doorgebracht met de maffioso Bao. Razend wil zijn vriend Xiaolai hem wreken maar hij wordt kreupel geslagen door de handlangers van Bao.
Daarna gaat Fei zijn familie in zijn geboortedorp opzoeken. Zijn familieleden, die graag gebruik maken van het geld dat hij hen stuurt, keren zich plots tegen hem als ze vernemen op welke manier hij dat geld verdient…

De Chinese titel van de film: ‘Zoeken, zoeken naar’, verwijst naar Fei’s zoektocht naar zichzelf.
We vinden hem zes jaar later terug in een andere grootstad en met een andere vriend. Fei is veel veranderd: hij is heel zelfverzekerd geworden, hij is cool en heeft blijkbaar alles onder controle.

De smerige, gevaarlijke en gewelddadige sfeer van het eerste deel van de film heeft plaats gemaakt voor een verfijnde, geborgen en vreedzame ambiance: Fei, heel modieus gekleed, houdt samen met zijn nieuwe vriend een verfijnde theeceremonie.
Later wonen ze het huwelijk van een homo vriend bij: een fake huwelijk om te ontsnappen aan de familiale en sociale druk. Tot Fei verneemt dat het koppel een baby verwacht.
Kort daarop ontmoet hij zijn vroegere geliefde, de kreupele Xiaolai, die ondertussen getrouwd is en vader van drie kinderen!

De druk die Chinese jongeren van hun familie moeten ondergaan is immens en laat hen niet toe zichzelf te zijn. Wanneer gays dan moeten beslissen een fake huwelijk aan te gaan, ontstaat een niet aflatende zoektocht naar identiteit.
Tijdens de film dacht ik dikwijls terug aan de, even aangrijpende, roman van de Taiwanese auteur Bai Xianyong Jongens van glas (zie blog 21 augustus 2021)

De regisseur van de film, C. B. Yi, werd geboren in Mainland China maar verhuisde naar Oostenrijk toen hij tien jaar was. Hij koos ervoor zijn film in China te draaien maar, uit vrees dat de autoriteiten dit niet zouden toestaan, maakte hij zijn film in Taiwan. De film werd geselecteerd om deel te nemen aan de sectie Un Certain Regard op het festival van Cannes in 2021.

De vertolking van Kai Ko als Fei is meesterlijk: zijn controle over de stiltes, zijn lichaamstaal, zijn présence maken van deze film een echte parel!