Made in China Festival 2024 is van start gegaan! Een (bijna) volle maand Chinese films, talks, literature, poetry, music, food art…Het festival is aan zijn vijfde editie toe en is ieder jaar grandiozer. Dank aan Katrien Coupez en Iege Vanwalle voor hun enorme inzet!

De openingsfilm Only the River Flows, gebaseerd op een novelle van Yu Hua, was al heel snel sold out. De film, ondanks zijn Special Jury Award in Cannes Film Festival, greep me niet zo aan.
The Cord of Life (2022), de tweede film in de reeks, bracht me daarentegen in vervoering. Deze film is de eerste realisatie van Qiao Sixue die, ondanks het feit dat ze een Inner Mongolian is, geen woord Mongools spreekt. Ze schreef dus de dialogen in het Chinees waarna ze naar het Mongools werden vertaald. Alhoewel ze persoonlijk betrokken is in het voortbestaan van de Mongoolse tradities vermeed ze logge allegorieën en bleef ze heel genuanceerd.

Alus, een elektronische muzikant uit Inner Mongolia maar in Beijing woont, krijgt tijdens een optreden, een vreemd telefoontje van zijn moeder. Hij vertrekt naar Inner Mongolia, waar zijn moeder bij zijn oudere broer inwoont of liever, door haar gestoord gedrag gevangen gehouden wordt. Zij herkent Alus niet want ze heeft de ziekte van Alzheimer.

Alus beslist zijn moeder naar de graslanden waar ze opgroeide terug te brengen, om haar aldus toe te laten haar laatste dagen door te brengen in haar geliefde thuismilieu. Zijn moeder bloeit er open maar omdat ze steeds meer de neiging heeft weg te lopen, bindt hij haar met een lange koord, a Cord of Life, aan zich vast. De term evoceert de navelstreng maar nu in omgekeerde richting: de moeder is terug een kind geworden en vereist de zorg van haar zoon.
Alus speelt muziek voor zijn moeder. De film suggereert dat Alus’ muzikaal talent van zijn moeder komt die ooit een traditionele instrumentaliste was geweest. Via muziek uit haar tijd en tal van hernieuwde belevingen die hij haar aanbiedt, weet hij haar lange tijd rustiger en gelukkiger in het heden te houden. De moeder-kindrelatie is een metafoor voor de relatie tussen heden en verleden.
De film heeft een open einde waarbij de kijker toch wel het gevoel krijgt dat Alus’ project voor haar en voor hen geslaagd mag heten.

Ik vond deze film prachtig door het sterke verhaal boordevol symboliek, mooie landschappen en de soms hilarische contrasten tussen moderniteit en tradities.