In China werd een tik tok ster in een aantal dagen bekend…en rijk!

Deze ster heet Guo Youcai, hij dankt zijn bekendheid aan het zingen van een oude song uit de jaren 1990: Promise 诺言.

Guo Youcai wordt geboren in 1999, in een landelijke familie van het stadje Heze 菏泽, provincie Shandong 山东.
Zijn moeder sterft als hij 10 jaar is. Zijn vader hertrouwt en sticht een nieuw gezin. Guo Youcai gaat op heel jeugdige leeftijd voor zichzelf zorgen. Hij studeert voor autotechnieker elektrische auto’s, wordt kelner in een welness centrum, werkt nadien in een vastgoed immobiliënkantoor en mislukt ook twee start ups…
Uiteindelijk waagt hij zich aan een streetfood tentje waar hij, om den brode, ’s nachts BBQ brochettes verkoopt.

Maar Guo Youcai heeft ook een droom: zanger worden. Hij schaft zich een zelfstudieboek over muziek aan. Hij werkt dag en nacht om zijn droom waar te maken.

Op 9 mei plaatst hij zijn song op Douyin (Tik Tok). Hij wordt miljoenen keren geliked. Zijn Douyin account heeft op 16 mei meer dan 10 miljoen fans.
Guo Youcai’s stadje Heze wordt daardoor ook razend populair. Guo Youcai gaat live zingen voor het Zuidstation van Heze. Zijn fans komen van ver om hem te horen, wat dikwijls belangrijke verkeersopstoppingen voor gevolg heeft.

Positieve gevolgen zijn dat de wegen naar Heze-Zuid heraangelegd zijn, de trappen van het station hersteld zijn en dat de vier beelden die het station sieren herschilderd werden en een nieuwe belichting kregen.

En, last but not least, Guo Youcai heeft er een nieuwe job op: hij werd aangesteld tot hoofd van het Cultureel Toerisme Centrum van Heze. Gelukkig maar, want in China schitteren zulke ‘sterren’ niet heel lang!

.

Chinezen zijn dol op cijfers. Ik ervaarde dit opnieuw toen mijn vriendin Zhouzhou me eergisteren triomfantelijk meedeelde:
“Jingwen 敬文(dit is mijn Chinese naam), vanavond nodigt mijn man mij en de kinderen uit op restaurant want vandaag is het 520! Het is onze Chinese Valentijn!
Ze legde me uit dat 520 staat voor 20 mei (de 5° maand) omdat de uitspraak daarvan wu er ling lijkt op wo ai ni 我爱你 : ik hou van jou.

Ik vind dat best verbazend voor een volk dat, indien je een woord met het verkeerde accent uitspreekt, je totaal niet begrijpt maar in andere omstandigheden plots heel ‘begrijpend’ is! Ja, Chinezen houden van homofone woorden en van getallen met een verborgen betekenis.
520 was oorspronkelijk een slang woord dat op het Chinees Internet werd gebruikt, het was een verkorting om te zeggen ‘ik hou van jou’, net zoals men in het Engels ILY (I Love You) gebruikt.

Zhouzhou’s man had op Douyin (TikTok) een aankondiging gezien van een Russisch restaurant dat voor die dag een fikse afprijzing op zijn schotels aankondigde. Je moest gewoon maar online de schotels aanvinken die je die dag wou eten en meteen betalen. Dan kon je naar het restaurant met je bonnetje en…smullen maar.
Jammer genoeg vielen de schotels niet zo mee en had iedereen nog honger. Geen nood: er werd een pizza besteld. Maar die was zo groot dat ze door de vier niet op raakte. Ook geen nood: ze riepen da bao 打包, letterlijk, maak er een pakje (doggy bag) van.

Een niet geslaagd Valentijnfeest, in een Russische resto, online reeds betaald, mét kinderen en een reuze pizza als toetje.
Mijn cultuurshock met China is a never ending story!

In Parijs loopt een kleine maar interessante tentoonstelling van de Chinese cartoonist Li Kunwu.

Li Kunwu (°1955) is afkomstig uit de zuidelijke provincie Yunnan. Hij is een autodidact wiens autobiografische trilogie Une Vie Chinoise in een vijftiental talen werd vertaald. (zie blogs 1/11/2010, 17/5/2012, 13/7/2014 en 1/4/2015)

De tentoonstelling weerspiegelt de nostalgie van Li naar het China van vroeger. Hij zegt:
‘In het China van mijn kindertijd was er een zekere vorm van echtheid. Alles was eenvoudiger, de relaties tussen de mensen, de gevoelens. Men had vertrouwen in elkaar, de mensen hielden hun woord.
We leefden in harmonie met de natuur. We respecteerden onze omgeving.

Ik mis dit allemaal vandaag, en ik hoop de jongeren via mijn werk een getuigenis achter te laten, hen te vertellen hoe verschillend de wereld van gisteren was, en hen aan te sporen erover te waken dat de modernisatie onze identiteit en onze traditie niet wist.

Ik wens door mijn werk zoveel mogelijk mensen te leren over het Chinese leven en de Chinese maatschappij, over onze geschiedenis maar ook over onze traditionele schilderkunst en haar vier schatten,
de Chinese inkt, het penseel,
de xuanzhi – het rijstpapier,
en de inktsteen’.

De tentoonstelling is een echte aanrader; ze loopt nog tot30 mei 2024
Espace Culturel ICICLE
35 avenue Georges V
Paris VIII

Wanneer ik in China ben, eet ik bijna dagelijks noedels. China is een waar paradijs voor noodle-lovers, en ik behoor daartoe! Je kan er kiezen tussen droge noedels 干面, die je kunt vergelijken met onze Italiaanse pastabereidingen, en noedels in soep 汤面. Noedelsoepen worden de hele dag door gegeten, ’s morgens als ontbijt, als tussendoortje en ook als avondeten: ze worden meestal als enige schotel gegeten, dus niet in combinatie met andere schotels .
Hier volgt het recept van een van mijn favoriete noedelsoepen!

Ingrediënten voor 2 grote kommen

300 gr handgemaakte verse noedels
4 tomaten, eerst in twee gesneden en dan in dikke schijven
4 eieren
1 el gehakte pijpajuin, gehakte look en geraspte gember
1 tl donkere sojasaus
2 el lichte sojasaus
2 tl suiker
1 steranijs
1 à 2 koppen water
Zout en peper

Methode

1. Klop de eieren los
2. Verhit de wok, voeg olie toe en nadien de eieren. Maak een omelet waarin je af en toe roert. Wanneer ze gaar is, verdeel je ze in dikke hompen. Neem de omelet uit de wok en zet opzij
3. Verhit opnieuw olie in de wok, voeg pijpajuin, look, gember, steranijs en tomaten eraan toe, wok gedurende 3 minuutjes, voeg water en sojasauzen toe
4. Breng de ei-tomatensoep aan de kook, verlaag het vuur en laat 5 minuten sudderen: de soep is klaar.
5. Kook ondertussen de noedels, giet ze af en verdeel ze over de kommen
6. Lepel de noedels over de tomaten-ei soep en…slurp ze!

Een Chinese James Bond film: dit is de eerste reactie die me binnenvalt na het zien van deze spannende Chinese film die vorig jaar uitkwam en zowel in China als wereldwijd een kaskraker werd! De film is gebaseerd op een Russische film, A Trap for a Lonely Man. Deze film is op zijn beurt een adaptatie van een toneelstuk van de fransman Robert Thomas van wie Alfred Hitchcock de rechten aankocht.

Een jong Chinees koppel, He Fei en zijn vrouw Li Muzi, viert zijn eerste huwelijksverjaardag in Belandia, een fictief eiland in zuidwest Azië.
Enkele dagen na hun aankomst verdwijnt Li Muzi. He Fei zoekt wanhopig hulp bij de politie maar zonder succes. Te meer daar zijn ‘vrouw’ opnieuw verschijnt. Maar ze is een dubbelganger en dit maakt dat zijn verhaal bij de politie ongeloofwaardig overkomt: de foto’s op haar smartphone, haar paspoort en zelfs het litteken op haar dij wijzen alle erop dat zij de echte Li Muzi is. Blijkt dat He Fei, die vroeger duikmonitor was, een neurologisch letsel opgelopen heeft.
Hij huurt een advocate in, Chen Mai, die hem moet helpen zijn vrouw terug te vinden. Alles moet snel gaan want over vijf dagen verloopt zijn visum en moet hij terug naar China.
Chen Mai is bereid hem te helpen maar vraagt hem haar de volledige waarheid over zijn verleden te vertellen. Ze ondervindt steeds meer dat hij veel van zijn verleden achterhoudt…

De intrige zit ongelooflijk goed in elkaar en houdt de kijker gedurende twee uren in spanning.

Zhu Yi-Long als He Fei en Ni Ni als Chen Mai spelen uitstekend en dragen de film.

Een must see!

Made in China Festival 2024 is van start gegaan! Een (bijna) volle maand Chinese films, talks, literature, poetry, music, food art…Het festival is aan zijn vijfde editie toe en is ieder jaar grandiozer. Dank aan Katrien Coupez en Iege Vanwalle voor hun enorme inzet!

De openingsfilm Only the River Flows, gebaseerd op een novelle van Yu Hua, was al heel snel sold out. De film, ondanks zijn Special Jury Award in Cannes Film Festival, greep me niet zo aan.
The Cord of Life (2022), de tweede film in de reeks, bracht me daarentegen in vervoering. Deze film is de eerste realisatie van Qiao Sixue die, ondanks het feit dat ze een Inner Mongolian is, geen woord Mongools spreekt. Ze schreef dus de dialogen in het Chinees waarna ze naar het Mongools werden vertaald. Alhoewel ze persoonlijk betrokken is in het voortbestaan van de Mongoolse tradities vermeed ze logge allegorieën en bleef ze heel genuanceerd.

Alus, een elektronische muzikant uit Inner Mongolia maar in Beijing woont, krijgt tijdens een optreden, een vreemd telefoontje van zijn moeder. Hij vertrekt naar Inner Mongolia, waar zijn moeder bij zijn oudere broer inwoont of liever, door haar gestoord gedrag gevangen gehouden wordt. Zij herkent Alus niet want ze heeft de ziekte van Alzheimer.

Alus beslist zijn moeder naar de graslanden waar ze opgroeide terug te brengen, om haar aldus toe te laten haar laatste dagen door te brengen in haar geliefde thuismilieu. Zijn moeder bloeit er open maar omdat ze steeds meer de neiging heeft weg te lopen, bindt hij haar met een lange koord, a Cord of Life, aan zich vast. De term evoceert de navelstreng maar nu in omgekeerde richting: de moeder is terug een kind geworden en vereist de zorg van haar zoon.
Alus speelt muziek voor zijn moeder. De film suggereert dat Alus’ muzikaal talent van zijn moeder komt die ooit een traditionele instrumentaliste was geweest. Via muziek uit haar tijd en tal van hernieuwde belevingen die hij haar aanbiedt, weet hij haar lange tijd rustiger en gelukkiger in het heden te houden. De moeder-kindrelatie is een metafoor voor de relatie tussen heden en verleden.
De film heeft een open einde waarbij de kijker toch wel het gevoel krijgt dat Alus’ project voor haar en voor hen geslaagd mag heten.

Ik vond deze film prachtig door het sterke verhaal boordevol symboliek, mooie landschappen en de soms hilarische contrasten tussen moderniteit en tradities.

De roman De achterstraten beschrijft een nacht in het leven van een Oeigoerse, naamloze man in Ürumqi. Hij heeft zijn dorpje in Zuid-Xinjiang verlaten om in de provinciale hoofdstad een tijdelijk baantje bij een overheidsinstantie te bekleden.
Overdag zit hij achter een bureau waar slechts één lade hem toebehoort, de rest is op slot en gevuld met de spullen van iemand die er meer dan tien jaar niet meer werkt. Die lade is dus zijn enig bezit.
’s Nachts doolt hij in de achterstraten, die gehuld zijn in een dichte mist, op zoek naar een kamer ‘al was die niet groter dan een graf’. ‘Mist’ komt in de hele roman voor en verwijst naar de pollutie van de zware industrie die Ürumqi tot een van ‘s werelds meest vervuilde steden maakt.
Waar de man zich in kan terugtrekken is zijn gedachtewereld, op zoek naar wat Kierkegaard een ‘negatieve bevrijding’ had kunnen noemen…

Darren Byler, die de roman introduceert met een bijzonder interessante inleiding, ontdekte het boek toen hij in 2014 onderzoek deed over Oeigoerse migratie. Hij besloot het te vertalen, samen met een Oeigoerse migrant, die bekend staat als Anoniem. Een jaar later was de vertaling af maar Byler vreesde dat de publicatie zowel Tursun als Anoniem in gevaar zou brengen. Toen kort daarop bleek dat beiden ‘verdwenen’ waren, besloot hij de roman te laten uitgeven.

Perhat Tursun (°1969) is/was een van de invloedrijkste hedendaagse Oeigoerse auteurs in Ürumqi. Hij is een Oeigoer, een Turks sprekende Moslimminoriteit die de Chinese dominantie moeilijk aanvaardt. Als kind weigert Tursun Chinees te leren maar wanneer hij een beurs krijgt om aan de Minzu Universiteit in Beijing te studeren, stemt hij erin toe Chinees te leren daar dit voor hem de enige mogelijkheid is om Camus, Kafka, Joyce, Freud…in vertaling te lezen. In de jaren 1980 organiseert hij een studiegroep die tweemaal per week samenkomt om de Westerse klassieke literatuur te bespreken. In die jaren beginnen de Oeigoeren een meer gepolitiseerde en dogmatische islam te beoefenen.
In de jaren 1990 publiceert hij symbolistische en modernistische essays waarin Jezus en de Bijbel een grote plaats hebben.

Perhat Tursun verdwijnt, waarschijnlijk in januari 2018. Hij wordt veroordeeld tot zestien jaar cel.

De achterstraten Perhat Tursun
Een roman uit Xinjiang
vertaald uit het Oeigoers door Darren Byler en Anoniem
Vertaald uit het Engels door Irwan Droog
Uitgeverij Jurgen Maas

2024

jaar van de houten draak

de draak is het enige mythische wezen van de Chinese dierenriem en wordt geassocieerd 

met kracht, succes en voorspoed!

Onze trip in Xiamen kwam ten einde, we keerden terug naar Beijing, dit keer met vliegtickets zonder enige fout gespelde naam.
We landden er ’s avonds, redelijk laat en besloten te dineren bij Jin Ding Xuan, niet ver van ons hotel.
Jin Ding Xuan is een restaurant dat 24 uur op 24 uur, 7 op 7 open is, met vier verdiepingen; het sluit zelfs niet op Chinees Nieuwjaar. Dat was dus ook mijn stek toen ik vroeger in Beijing Hongyun logeerde: het was slechts vijf minuutjes lopen en het was er altijd zo renao, bruisend en levendig. Ik herinner me dat ik, vier jaar geleden, dikwijls meer dan twintig minuten moest wachten voor een tafeltje.
Nu was alles veranderd. We gingen gewoon binnen en kregen onmiddellijk een tafel op de eerste verdieping…die half leeg was! Een gevolg van de Corona epidemie toen de Chinese bevolking noodgedwongen haar eten thuis liet bezorgen. Jin Ding Xuan was één van die zaken die dit deed. Veel Beijingers blijven het gemakkelijk vinden alles, snel en goedkoop, thuis te laten leveren door een kuaidi 快递.

’s Anderendaags, toen we gingen dineren, was het (de uitzondering bevestigt de regel) net het tegenovergestelde. Mijn man had graag onze Chinareis beëindigd met een Peking duck etentje. Ik had een adres gevonden, gloednieuw, trendy in een prachtig kader met uitzicht op de slotgrachten van de Verboden Stad: Siji Minfu.
In de namiddag hadden we de taoïstische Dongyuetempel bezocht. We vonden geen taxi om ons nadien naar de resto te brengen en hadden de weg dus maar door een wirwar van pikdonkere hutongs te voet afgelegd.

Eindelijk vonden we het restaurant. Ik ontcijferde de kunstig geschreven karakters. Ja, dat was het. Maar… de lange gang die naar de receptioniste leidde was vol mensen. Ik vroeg hen of ze op een tafel wachtten en het antwoord was ja. Ik ging tot bij de receptioniste en vroeg wat de wachttijd was: vier uur!

We waren uitgehongerd en moe. Vier uur wachten om al was het wel een heel lekkere gelakte eend te eten, neen! Zelfs een foodie overleeft dit niet!

Ik kende gelukkig een ander goed adres in Sanlitun, Duck de Chine, waar we stijlvol werden onthaald en waar we de vogel aten volgens de regels der kunst.

Dat was ons laatste avondmaal in Beijing. We keerden terug naar ons hotel, namen afscheid van de vriendelijke receptionisten en onze kleine robot en namen een taxi naar Beijing Capital Airport voor een Nightflight to Brussels…

’s Anderendaags keerden we met de boot terug naar Xiamen. Op het programma stond een bezoek aan de stad.
Dit startte met de boeddhistische tempel Nanputuo 南普陀寺, gelegen tegenover de haven van Bicheng. De tempel werd voor het eerst gebouwd in de late Tangdynastie (618-907), werd in de vroege Mingdynastie (1368-1644) verlaten en pas herbouwd in de Qingdynastie (1644-1911). De tempel is opgedragen aan Guanyin, de bodhisattva van de barmhartigheid.

Deze tempel herbergt de Miaofa Lotussoetra 妙法莲华经, één van de belangrijkste geschriften van het Mahayana boeddhisme. Deze soetra is geschreven in bloed en dateert uit de Mingdynastie.
We bezochten ook het Hulishan-bergfort dat het grootste bestaande kustkanon (19° eeuw) bevat.

We aten oesterpannenkoeken in de gezellige foodstreets van Shapowei en eindigden de dag met een nightcruise in de haven waar we de Shimao Strait Towers bewonderden.

Onze derde dag in Fujian was de kers op de taart: de tulou’s. (zie blog 30 mei 2018). We bezochten deze van Nanjing County, op ongeveer twee en een half uur  rijden vanuit Xiamen. Meer dan 10.000 tulou’s liggen er verspreid over het bergachtige gebied. De meeste worden nog steeds bewoond. Andere dienen als museum of tentoonstellingshal.

Ik was enthousiast over de lunch in een restaurant gerund door Hakka’s (zie blog 4 april 2018). Een van de schotels bestond uit gestoomde tofublokjes gevuld met varkensvlees, de specialiteit die ik reeds in het Hakkarestaurant in Beijing at. Ik had het recept al enkele keren thuisgemaakt en nu mocht ik de ‘echte Hakka’ versie ervan nog eens proeven, met de tulou’s op de achtergrond. Een fantastische foodie ervaring!