Reden tot voetbinden

Het onderscheid tussen man en vrouw uit zich in het oude China voornamelijk door een heel verschillende kledij en voetbinden maakt daarvan deel uit. Het benadrukt het verschil tussen de sterke, machtige man en de fragiele, lieve vrouw.

De man ging buitenhuis werken, de vrouw hield zich bezig met het huishouden.
Onafgezien het feit dat deze praktijk in het begin slechts door hofdansers en later door de dames van het keizerlijk hof werd toegepast, was het evident dat gebonden voeten of voeten in boogvorm heel geschikt waren voor speciale danstechnieken. De dansers dansten als het ware een vroege variatie van ballet. Aan het hof noemde men dit teendansen.
Voetbinden werd langzamerhand populair als sociale norm: de vrouw aan de haard en anderzijds polygamie.
In het begin beperkte het voetbinden zich tot de vrouwen van rijke families. Lotusvoeten werden langzamerhand synoniem van rijkdom, macht en eer.
Beweerde een oude spreuk uit Taiwan niet dat :“ Vrouwen met gebonden voeten zijn meesteressen, vrouwen met natuurlijke voeten zijn meiden”?
Om mooi te zijn en een rijke man te huwen, diende men de voeten te binden.
Voor de bemiddelaarster was het dus van het grootste belang zeker te zijn of een meisje lotusvoetjes had. Dat maakte haar kansen op een mooi huwelijk veel groter.
Ook tijdens haar huwelijk, wanneer ze met de andere vrouwen van haar man zou samenleven, waren lotusvoeten, symbool van onderworpenheid en weekheid,  een belangrijke troef.
Jonge vrouwen met lotusvoeten werden voorwerp van mannelijke fantasie. Een delicate, tengere verschijning was het toppunt van schoonheid; helemaal het tegengestelde van de rondborstige vrouwelijke figuren uit de Tangdynastie!

(wordt vervolgd)