Beijing time

De definitie van tijdzone volgens het woordenboek van Dale: elk van de 24 zones van het aardoppervlak met een lengteverschil van 15°, waar de gemiddelde zonnetijd 1 uur verschilt met die van de naastgelegene.

De Chinezen die aan de Oostkust leven boffen want ze leven in vrede met de tijd. Zij hebben het voorrecht te mogen opstaan bij zonsopgang, dit is rond 5 uur in de zomer en rond 7 uur in het putje van de winter. Aan de Oostkust wordt het dan ook donker op het einde van de dag. Normaal, niet?

Bij de Chinezen van de Chinese “far West” is het anders gesteld. Zij die leven in Urumqi, hoofdstad van de provincie Xinjiang, zien, op het einde van december de zon niet voor 10 uur ’s morgens. En in Kashgar, de meest westelijke stad van Xinjiang, kan je in juli tot ’s avonds 23:00 en later genieten van de zonsondergang.
De reden van dat alles is dat China maar één tijdzone heeft, dit is de Beijing time. Ongelooflijk voor een land dat meer dan 5.000 km breed is! China is de  grootste “één-tijdzone” op aarde.

beijing-time-1

Op de kaart hierboven, stellen de witte zones de area’s voor die de “zonnetijd” aanduiden; dit is de tijd die door een zonnewijzer wordt gemeten. Daar staat de zon het hoogst in de hemel op het middaguur. In de rode area’s is dat wat later: de zon zal er ten vroegste pieken rond 13:00. En in de blauwe area’s piekt de zon er veel tot heel veel vroeger dan op het middaguur.

Normaal wordt de wereldtijd afgewogen met de witte area’s in hun geografische centra, met lichte variaties naar oost en west. Wanneer een tijdzone een andere raakt, herhaalt het patroon zich.

In China begint de witte markering in Beijing, deze wordt steeds later naargelang men naar het westen gaat.
China’s westerse grens met Kazachstan is vier tijdzones verwijderd van Beijing, maar alle klokken in China staan op hetzelfde uur.

In 1912 werden door het Centraal Observatorium van de Republiek China tijdzones bedacht, deze zouden tot 1949 in voege blijven.

beijing-time-2
In 1949, met de oprichting van de Volksrepubliek China, zou er een einde gesteld worden aan de bourgeoisie, de landheren en … de tijdzones.
Tijdzones zijn een teken van modernisering maar tegelijk een teken van provincialisme. 1949 betekent dus het ontwaken van China waarbij de revolutionnaire klok op het uur van de hoofdstad zou worden afgestemd.

De dagelijkse ceremonie van het hijsen van de vlag gebeurt in Beijing onder de zon maar in Xinjiang in het donker. In China is alles eenvoudig: geen tijdzones, geen winter- en geen zomeruren!